bugün

Kendimden umut kesmediğim zamanları.
Köfteciyi.
Annemle ve babamla zaman geçirmeyi.

annemle kahve içip muhabbet etmeyi, yürüyüş yapmayı.

babamla bilgisayar oyunlarından ve politikadan konuşmayı.

hatta onlarla kavga etmeyi bile özlüyorum.
Kaybedeceğim yarını özlüyorum.
Borçsuz dertsiz günlerimi.
Neşemi, yaşam enerjimin yüksek olduğu zamanları.
0-6 yaşlarımı özlüyorum.
En çok annemi özlüyorum.
Hiçbir sorumluluk almadan sokaklarda koştuğum, bisiklet sürdüğüm, parkta ıslanıp eve gelince azar işittiğim, haftalık olarak 5 lira aldığım, uçurtma uçururken kendimi uçuyor gibi hayal ettiğim günleri özlüyorum.
Hiç görmediğim şeyleri.
Doğmamış olduğum zamanları.
Medeniyeti, özgürlüğü, iyi insanları.
gelecekte bekleneni özlüyorum.
Covid öncesi hayatı.
Vişne ağacının gölgesinde siesta yapmayı. Toprak üzerinde uyumanın keyfi hiç bir yerde yok.
cevap '' önce annem sonra da aptal virüs yüzünden gerçekleştiremediğim alışkanlıklarım '' dır.
Uyumayı.
Çocukluğumun hevesini. Her şeyden mutlu olabilme hevesi
Cafelerde saatlerce arkadaşlarımla oturmayı , rakı masasında yapılan sohbetleri , gidilen partileri ....
Babamı...
çekirdek aile ile yemek masasındaki hallerimizi. yani ;anne- baba ve kardeşlerimle.
1992 yazını.ilk aşkımı.
Babamı...
16.06.2018 tarihini
Elazığda bir tantunici var arkadaşlar. En çok onu.