en kadim dostun ölüm haberini almak

zordur bilirim demeyi istemeyeceğim şeydir.

ölüm haberi gizlenir...

"lisede beraber okuduğu bi kızı kaçırmış, kendisi de kaçmış... gizleniyor galiba..." denilir...

adana'dan taşınıp ankara'ya yerleşmemi fırsat bilerek yapılır bu.

"lan görüyor musun bizimkini? büyümüş de kız kaçırıyor!" diye yarı mutlu yarı telaşlı cümleler kurmama neden olmuş, "bari ankara'ya, yanıma gelse" diye kapalı telefona binlerce kez mesaj bırakmıştım. kimse bulamazdı onu burada...

aylar geçti de yine adana'dan bir arkadaşım ziyaretimize geldi... ne oldu, nasıl olduysa "öldü ozan..." dedi birden... "kızın ailesi mi?" diye sordum, şoka girmeden ciğerlerimde kalan son nefesle...

kız kaçırmamış bizimki... ama kaçmış... apartmanlarının tepesinden atlamış, bir akşamüstü... düşerken çamaşır ipleri neredeyse ikiye ayırmış bedenini... yere düşünce çıkardığı sese inanamamış tüm mahalle... sonra bir gümbürtüdür ki kopmuş...

ne ambulansı görmüş ozan, ne de başında ağıt yakanları...

sen bakma üç noktalarıma... ağıtlarım onlar benim...