bugün

kendisini inançlı olarak tanımlayan bir insan olarak hiç anlamlandıramadığım olay.

biz kendimizden kat kat üstün bir varlıktan birşey isterken neden emir kipiyle konuşuyoruz.

birkaç gün önce tanıdığım birisine bu konuyu söylediğimde ben "nolurrrrr" diyorum demişti. bana daha samimi ve içten geldi. aynen küçük bir çocuğun gücünün yetmediği birşey için bir gücü yetene yakarışı gibi.

edit: kendimizden yaşça, kıdemce, mevkice daha üstün birisinin karşısında örf, adet, kanun, tüzük vıttırıvıtzıt gereği saygıda kusur etmeyen/edemeyen biz niye böyle yapıyoruz?
Duyguların kipi yoktur.
Ve yaradan da bunu sorun etmez, rahat olun!
Kelimeleriniz değil, maneviyatınızdır önemli olan. Bi öğrenemediniz şunu!