bugün

insanların insan olma psikolojisinden dolayı yaşadıkları sıkıntılar için hep bir kurtarıcı veya başkalarından gelen yardıma muhtaç oldukları duygusu içinde olmaları normaldir. Ama normal olmayan bu maraz duyguya kapılıp sorunlarını kendilerinin değil başkalarının çözmelerini beklemeleridir. böyle bir bekleyiş yine insan tabiatından dolayı uyanık birilerinin bu istismara açık duyguyu kullanmalarını sonucunu doğurur. "ben yolumu kaybettim biri bana yol göstersin" diyen birini istismar etmek değil de "bak gideceğin yol burası kendi kendine yürümeyi öğren bundan sonra bana ihtiyacın yok ayrıca senden de bir menfaat beklemiyorum" diyen lider milyarda birdir. çünkü yine insan menfaat sağlamakta büyük maharet sahibidir ve diğer insanın bu tip zaafları ise hayatın temel zaafiyetlerinden biridir. insanların büyük bir kısmının hep birilerinin ardından gitme ihtiyacı sonucunda doğan "çoban" lık mesleğine günümüz dünyasında "politikacı" diyoruz. ümitsiz bir tablo çizmiş olsam da diyorum ki herkes kendinin çobanı olmalı en azından çoğunlukla kendinin çobanı olmalı. çünkü sen çoban ararsan biri gelip kavalıyla seni bir güzel öttürür.