din ile insan doğası arasındaki uçurum

miniciktir. insan doğası gereği, kolaycı ve bencildir, olup bitenleri daha yüce bir güce yükleyerek açıklamak her zaman işimize gelmiştir, bu nedenle yiyecek ve barınma ihtiyacı çözüldükten sonra icat edilen ilk kurumlardan bir tanesi din olmuştur. bedenin ölümlülüğüne çare bulamayan insan, ruhunun sonsuz olması fikriyle avunur. bunu da en inandırıcı şekilde sunan şey dindir. insan doğasına aykırı bir kurumun bu kadar kabul görüyor olması düşünülemezdi zaten.

insanlar tanrının bir parçasını içinde barındırmaktadır. din ise bu parçayı tekrar tanrıya kavuşturmak için oluşmuş, insanların hayatına uygulaması gereken bir disiplindir. ve o parçanın tanrıya kavuşması için insanın kaybolması gerekir. yani dinin asıl amacı şu sözle çok güzel açıklanıyor: "ölmeden önce ölünüz". ancak insan yaşamak için vardır. yani aradaki uçurum, sıfırla bir arasındaki uçurum kadardır.

ölene kadar var olan uçurumdur. deve bir tutam ot için yardan uçar; uçurum mesafesi işte o an kapanır.