depresyon bir lükstür

yaşayarak fark ettiğimdir.

evet depresyon bir lüks. aksi mümkün değil. belli saatte işe gidip gelen, işten gelince yemek yapmak zorunda olan, kocasının-çocuklarının isteklerini yerine getiren, annesi hastanede yatan ve onunla ilgilenmek zorunda olan, yani kendine has sıkıntıları olan annemin depresyona girme lüksü yok mesela. belki benden daha çok hakkı var ama lüksü yok.

benimse var. çünkü sorumluluk diye bir şeyim yok. "anneeaa moralim bozuk hadi bana elbise alalım" diyorum gidip alıyoruz. depresyona çözüm hesabına. eve geliyorum, "öff ben yatıp uyuyacağım depresyonuma kaldığım yerden devam edeceğim" diyorum ve yatıyorum. bütün gün uyuma özgürlüğüm var. dilediğim gibi depresyona girebiliyorum. canım isterse saatlerce ağlayabilirim, annem ağlayamaz, onun yapması gereken işler var. yarın işe giyeceği kıyafetleri ütülemek zorunda örneğin.

görüyoruz ki; depresyon bir lüks, hatta şımarıklıktır. bence.

yani yapacak hiçbir şeyin yoksa, depresyona girebilirsin. neden olmasın?

despresyon lüks müdür ? amca, iki evin gözünün önünde banka tarafından satılsın depresyona giremeyecen de nereye girecen ?

hükümetin duymaması gerek cümle.

-hikmet abi depresyon lüks diyolar abi ne diyosun bu konu da?.
+nee lüks mü? desene oğlum ya... yaz kızım antidepresan vergisi.

yüklenmemek lazım. hayata pembe camlı gözlüklerle, sadece odasının penceresinden göründüğü kadarıyla bakan; işsiz güçsüz boş yatan, sırf can sıkıntısından 5 yaşında çocuk tadında depresyonlardan depresyonlara giren biri gibi olduğunu belirtmiş kendisi. buda bir erdem sayılır biyerde. o depresyona lüks demiyecekte kim diyecek.

depresyon tercih edilebilir bir hastalık değildir.bu nedenle lüks olması da kabul edilemez.

kişinin kendisini yalnız hissetmesi ,sıkılması ya da bir şeyler yapmak istememesi onun depresyonda olduğunu göstermez.tanımın içerdiği belirtilerle benzerlik göstermesi kişinin depresif haller içerisinde bulunduğunu işaret eder.

depresyon başlı başına bir hastalıktır.kişi yalnız başına profesyonel yardım almadan bundan kurtulamaz.depresyonda olan kişi bunun bilincinde dahi olmaz kendine söz geçiremez.bilincine yer eden olumsuz duygular; ele geçirdiği bedene düşünceden sonra zarar vermeye başlar.olumsuz düşüncelerinize karşı çıkamazsınız. 'ben bugün kendimi iyi hissetmiyorum' deyip kıyafet almaya çıkamaz;biri sizi buna zorlasa bile yaptığınız şey anlamsız zevk vermeyen bir şeydir. normal zamanlarda çıkıp temiz havayla olumlanan düşünceleriniz havaya ,suya...vs. hiçbir şeye yanıt vermez. zamanla sönen hayat ışığınız artık bedeninizde de gözlemlenmeye başlar.buna anlam veremeyen düşünce günden güne daha da derinliklere inerek yaşamın anlamsız olduğu kanısına varıp hayatını sonlandırmaya dahi gidebilir.
kısaca depresyonda değilseniz yaşantınızda her ne türlü zorlukla karşılaşırsanız karşılaşın hepsinin üstesinden gelirsiniz ama yaşam enerjisi azalan ve hasta olan (depresyonda)bir insan bunu yapamaz.