ilk defa şuraya yazacağım şeyin ‘o’ tarafından okunma ihtimali var ve dilerim okur.
Askere gidiyormuşsun. En büyük hayalinin şehit olmak olduğunu biliyorum. Dilerim hayalin gerçek olur. Hani ben her şehidin arkasından ağlarken bana her seferinde ‘kedi ağlama, onlar ülke için şehit oldular’ diyordun ya, hani bende hıçkırmaktan başka hiç bir şey yapamıyordum; Heh işte söz veriyorum sen şehit olursan ağlamayacağım. Bir tacizci/tecavüzcülere bir de sana ağlamayacağım. Tanrı affetsin günahlarını diyip geçeceğim, söz veriyorum. Bunu nasıl yapabileceğim hakkında en ufak bir fikrim yok ama olur ya denk gelirsin (en az bendeki kadar da vardır çünkü senin o huyun da) direkt aracısız söylemiş olayım, ağlamayacağım. Şimdi böyle yazdım diye de sakın ölmeni istediğimi düşünme. bunu asla istemem. kilometrelerce dünyada her tip manyak varken bir sen fazlalık değilsin sonuçta, bir köşede benden ve sevdiklerimden uzak dur, onları üzme kafi. Şehit olursan da söz veriyorum senin için ağlamayacağım. Tam arzu ettiğin gibi, sanki hiç var olmamışsın; kimsenin evladı, kardeşi, abisi, sevgilisi olmamışsın ya da basit bir üçüncü sınıf filminde yer alan bomboş bir oyuncu gibi o iki dakikada seni televizyondan izleyip, ağlamayacağım.
Askere gideceğini de sadece ben biliyorum. Limanına söylemedim çünkü üzülür. Ve evet, elbette senden çok onu düşüneceğim, elbette ki benim önceliğim o olacak. Bunun aksini ummuş olduğunu bile düşündükçe sana öfkeleniyorum ve bu öfkeyi nasıl sindirebileceğimi bilmiyorum. Senden böylesine nefret etmemem gerekirdi; senden nefret eden ben değil, o olmalıydı biliyorum ama bu nefreti sonuna kadar hak ettiğinin de farkındayım. Neyse ki bu nefrette yalnız değilim. Bir beş kişi falan daha sayarım. Ki bunların 3’ünü ben tanımıyorum bile.
Neyse, sonuç olarak benden ve çevremden uzakta şehit düşsen de tamam, yaşasan da tamam. Yeter ki rüzgar kokunu dahi getirmesin.
Edit: evet sözlük, rahatladım. Bunu elbette yüzüne de söyleyebilirdim kendisinin ama ne yalan söyleyeyim engelini açmaya bile üşendim. Buraya yazmak çok daha kolay geldi.
Askere gidiyormuşsun. En büyük hayalinin şehit olmak olduğunu biliyorum. Dilerim hayalin gerçek olur. Hani ben her şehidin arkasından ağlarken bana her seferinde ‘kedi ağlama, onlar ülke için şehit oldular’ diyordun ya, hani bende hıçkırmaktan başka hiç bir şey yapamıyordum; Heh işte söz veriyorum sen şehit olursan ağlamayacağım. Bir tacizci/tecavüzcülere bir de sana ağlamayacağım. Tanrı affetsin günahlarını diyip geçeceğim, söz veriyorum. Bunu nasıl yapabileceğim hakkında en ufak bir fikrim yok ama olur ya denk gelirsin (en az bendeki kadar da vardır çünkü senin o huyun da) direkt aracısız söylemiş olayım, ağlamayacağım. Şimdi böyle yazdım diye de sakın ölmeni istediğimi düşünme. bunu asla istemem. kilometrelerce dünyada her tip manyak varken bir sen fazlalık değilsin sonuçta, bir köşede benden ve sevdiklerimden uzak dur, onları üzme kafi. Şehit olursan da söz veriyorum senin için ağlamayacağım. Tam arzu ettiğin gibi, sanki hiç var olmamışsın; kimsenin evladı, kardeşi, abisi, sevgilisi olmamışsın ya da basit bir üçüncü sınıf filminde yer alan bomboş bir oyuncu gibi o iki dakikada seni televizyondan izleyip, ağlamayacağım.
Askere gideceğini de sadece ben biliyorum. Limanına söylemedim çünkü üzülür. Ve evet, elbette senden çok onu düşüneceğim, elbette ki benim önceliğim o olacak. Bunun aksini ummuş olduğunu bile düşündükçe sana öfkeleniyorum ve bu öfkeyi nasıl sindirebileceğimi bilmiyorum. Senden böylesine nefret etmemem gerekirdi; senden nefret eden ben değil, o olmalıydı biliyorum ama bu nefreti sonuna kadar hak ettiğinin de farkındayım. Neyse ki bu nefrette yalnız değilim. Bir beş kişi falan daha sayarım. Ki bunların 3’ünü ben tanımıyorum bile.
Neyse, sonuç olarak benden ve çevremden uzakta şehit düşsen de tamam, yaşasan da tamam. Yeter ki rüzgar kokunu dahi getirmesin.
Edit: evet sözlük, rahatladım. Bunu elbette yüzüne de söyleyebilirdim kendisinin ama ne yalan söyleyeyim engelini açmaya bile üşendim. Buraya yazmak çok daha kolay geldi.
