cumhurbaşkanlığı sarayını eğitim yuvası yapmak

muharrem ince'nin vaadi.

bu bir cumhuriyet geleneğidir. şöyle ki;
devrimle birlikte hilafet kaldırıldıktan sonra, yıllardır halkın sırtından geçinip saraylarda sefa sürenlerin kıçına tekme vurulmuş, istanbul'un boğaza nazır yalıları ve sarayları devletleştirilmiş ve kurtuluş savaşında öksüz-yetim kalmış anadolu'nun gariban çocuklarına armağan edilmiştir. (bkz: beşiktaş lisesi)

cumhuriyeti kuran sözüm ona "elit" kadrolar o sarayları kendilerine alabilirlerdi, özelleştirebilirlerdi, üzerinden kar sağlayabilirlerdi... fakat cumhuriyet anadolu'nun dört bir köşesinden yoksul çocukları toplayıp onları saraylarda okuttu. bunun anlamı çok büyüktür, saraylarda okuttu... işte bu yüzdendir ne zaman "cumhuriyet kimsesizlerin kimsesidir" sözünü duysam tüylerim diken diken olur, budur cumhuriyet.