bugün

yaşadığım en büyük ikilem son günlerde. insanlardan kendimi geri çektiğim şu günlerde sorup duruyorum kendime.. yaşım çok genç.. bi yandan büyümek istiyorum.. bi yandan hep çocuk kalabilmek..
ne çocuk yanımdan vazgeçebiliyorum ne büyümeyi göze alabiliyorum. büyümek istiyorum çünkü bana katacakları çok fazla geleceğim için, insan ilişkilerim için. Daha olgun, daha dik duran, kendine güvenen biri olmam gerektiği için. Ama yapabilecekmişim gibi gelmiyor. Boyumdan çok büyükmüş gibi. Masumiyetimi yitirecekmişim gibi, herşey kirlenecek gibi, dünyanın pembe rengi gidecek, herşey siyah beyaz rutinleşecekmiş gibi.. korkuyorum rutinlikten ve artacak sorumluluklardan.. hayatın üstüme yükleyeceği ağırlıklardan..
Çocuk kalmak istiyorum. herşey yine masum kalsa, tek derdim annemin bana dondurma almaması olsa. ama çocuk olarak ne yapabileceğim. hayallerim, umutlarım çocuklardan daha büyük.. Peşinden koşmak istiyorum hepsinin.. Ama yıprancakmış gibi vazgeçiyorum her seferinde.. Çocukluğun getirdiği deli cesaret ve olgunluğun getirdiği sorumluluk hissi arasında biryerlere sıkıştım be sözlük. Her seferinde kalıyorum arada..
Biraz daha direnmek istiyorum çocuk kalabilmek için, biraz daha zaman istiyorum.. Cıvıltıyla gezmek, bütün yaramazlıkları yapmak, tek korkum annemden işiteceğim azar olsun istiyorum.. Ağaçların tepesinde gezmek, erik bahçesinden erik çalmak, sabahın o kör vaktinde uyanıp sütümü içer kurabiyemi yerken çizgi filmlerimi izlemek istiyorum. Oyunlarımı oynamak istiyorum yeni baştan..
Büyümek zorunda hissediyorum kendimi biraz daha geç.. iş hayatının zorlukları, gelecek kaygısı, yaptığın en ufak çılgınlıkta bile etrafa hesap vermek zorunda hissetmek korkusu, hayat savaşında direnmek olsun istemiyorum hayatımda.. artık ağaca çıkamayacak kadar ağır olmak istemiyorum. marketten alacağım eriğin kilosunu parasını düşünmek istemiyorum. Uykucu insanlar gibi uyanmamak için direnmek istemiyorum. Oyun oynamaya vaktim de olmayacak artık hem..
Peki ya hayaller.. iyi bir işim olmalı, iyi bir eşim olmalı, aşık olmalıyım, mutlu olmaylıyım, hayatta kalabilecek biraz da isteklerimi yerime getirecek kadar param olmalı. Bunlar çocuklara göre değil ki. Hayatsal kaygılar çocuklara göre değil ki..
O yüzden defalarca soruyorum kendime.. büyümek mi büyümemek mi.. defalarca daha sormak üzere..
(bkz: işte tüm mesele bu)