buyudukce yasim

aklımın iplerini saldım.
bu gece çocukluğumla randevum var.

yalnızlık denizidne öğrendim kulaç atmayı
ve düşünmeyi.
bölüşmektir ustam benim,
bölüştükçe çoğalır benim hatıralarım
yalnızlıkta.

bıktım kendini gerçekleştiren bencillerden
yoksuldur onlar.
akla ve ederi her şeye.
yoksuldur onlar
sevgiye ve ederi her şeye.

yazık!
kaybettik bir insanı daha
az önce
dönerken köşeyi hırslarına,
acıya ve ıstıraba oğul eyledik.
yazık!
kaybettik bir insanı daha
şüpheye ve yalana oğul eyledik.

oysa söz vermiştim küçük bir çocuğa
çocuk kalan yanlarım için.
oysa söz vermiştim küçük bir çocuğa
avuçlarımda getirecektim ay'ı ve denizleri.
çıkmıyor bu sokaklar çocukluğuma.

onlar için belki geç, belki erken.
ben meftun değilim saatlere
beklerim, beklerim...

ve çıkar zaman çocukluğuma
dedem gibi
büyüdükçe yaşım,
çocuklaşırım ben de.
sonunda çıkar zaman çocukluğuma.

metin dinçer'in adı yok adlı dergideki hoş bir şiiridir.