birilerinin son umudu olmak

biraz ondan, biraz bundan, biraz şundan taviz vermek. hayat da bu değil mi zaten bir şeylere eklemek istiyor isen bir şeylerden çalmak zorundasın. eğer birilerine bir şeyler katmak istiyor isen o zamanda kendinden çalmalısın.

oturup konuşunca evet ben varım sen merak etme diyebilmektir. o anki metafiziksel gerilimin içinde kendini orda bulmaktır. evet olmam gereken yer burası kararı. o kararı verme şansı olmasada, şartlar o kararı vermeye zorlasa bile o kararı canı gönülden vermek. sonrasında "ben niye böyle bir yükün altındayım" diye kendi kendine telkinde bulunmaktan vazgeçememektir.

birilerinin son umudu olmak nasıl bir şey. işin özü o sonda gizli olsa gerek. son...

zordur. insanı düşünüp tartıp bir türlü mantıklı kararlar verememeye iter. hayat zaten bir şeylerden çalmaksa ve son umudu olduğun insanlara dair bir şeyler çalmak hayattan insanın canını yakar. düşünür taşınır. en sonunda ruh hastası olur olacağı odur. yaa şuursuz istekleriyle ruh hastası olur ya da her şeyi yoluna koyar şeffaflıkta nihayeti bulur. mutlu olur. mutluluk şefaflık mıdır. tabiiki hayır. lakin şeffaflık rahatlıktır. buna eminim.

(bkz: baskı)