bugün

bir şehre, bir bölgeye, bir ülkeye ait olmadığını düşünen; her daim bavulu hazır olan insanların içinde bulundukları ruh hali. içlerinde ki ses sıkça ve ısrarla alıp başını gitmeye yönlendirir. bazen başarılı olur; bazende bir şeyler gitmekten alıkoyar bu insanları. *

edit: benzeri bir aidiyetsizlik (bkz: birilerine ait olamayanlar) bu başlıkta can bulmuştur.
mekansızlardır.
başkaları tarafından anlaşılamazlar genellikle. onlara göre mutsuz olmanızı gerektirecek mantıklı bir sebebiniz yoktur. oysa ki psikolojik veya sosyal açıdan birçok sebebiniz sizi bu 'bir yere ait olamama' durumuna sürüklemektedir boyuna. bir ortama girersiniz oraya ait olmadığınızı hissedersiniz; tanıdığınız kişilerle olursunuz, oradan da uzaklaşasınız gelir. hani bir söz vardır ya, 'nerede değilsem orada mutlu oalcakmışım gibi gelir...' diye, o misal. damdan düşenin halini damdan düşen anlamaz mı zaten?

edit: düzenleme.
bir yere değil, bir insana ait olmayanlardır aslında.
Her seferinde içinden şu şiiri geçiren, kendini hiçbir türlü bir yere konumlandıramayan insanlardır.

Biz faillerini kalplerinde taşıyanlar.
Biz allahın üvey çocukları, arkasızlar...


Biz hayata tenha bir ırmak gibi katılanlar;
her yerinden sökülüp her şeye katlananlar...

Biz sökük düğmeliler, şezlongsuzlar, şarapsızlar;
biz kozalarından kovulmuş ipek böcekleri...


Biz meçhul ve kara kişiler...
Biz yolcular, mazlumlar, çardaksızlar;
biz güneşte çekmiş serin kır kahveleri...

Biz ışıkla sözün tılsımında,
sabrın yankısında saklananlar.

Biz sesinden başka sokağı,
düşünden başka vatanı olmayanlar
.
hep gizli bir hüzün taşır içinde, şansını denersin yenilerinde, başarısızlıklar daha bir umutsuz yapar insanı...
(bkz: memleketini beğenmeyenler)
nedeni bazen içine düşülen boşluktur; bazen de farkındalıktır.
bir insanin ait oldugu yer, ona deger veren kisilerin oldugu yerdir... Bir yere ait olamayan kisiler yalnizdir. (bkz: yalnızlığın sağlık üstüne etkileri)
yıllardır yaşadığım bu hissi venüsü görünce tek çırpıda attım.
(bkz: hiç bi yere ait olmak istemeyenler)
hic bir yere ait olmayanlar aslinda mezarlara aittirler. bu korku her zaman tum benligimi sarmaktadir.
Evsizler.
bir yere ait olma hissi tercih midir yoksa içgüdüsel midir bilinmez. ama bu insanlar kesinlikle hayatın manasını çözmüş olan insanlardır.
kara kaplumbağalarının arasında yaşayamayan deniz kaplumbağalarıdır.
özgür ruhlardır.
hic bir yerde aradigi mutlulugu bulamayanlardir.
böyle bi insan yoktur. sadece aradığı yeri bulamamak diye bişiy var. mesela ben izmirde yaşarım ama zerre sevmem işte.
kendimizi kendimize bile yabancı hissettiğimiz anlar oluyor ki; yerler neden olmasın?
(bkz: cartel)

bir gazetede yazılan makaleye göre: dışarıda gurbetçi, burada alamancıydılar.
tutunamayanlardır.
kendimi ait hissettiğim tek yerin mezarlık olması gerçeği. hayat bazen çok mermerden dört duvar.
öğrencilik yıllarındaki insan psikolojisidir. ah ah, ne olacak bu bizlerin halli..
Belki de tüm üniversite öğrencilerinin yaşadığı bir durum.
ait olduğun yeri bulamamak .