bir tek kendinle anlaşabilmek

uzun süredir yaşadığım durum.

geçen seneyi ufak özet geçecek olursak ağır bir ilişkiden çıkıp aldatılma sonucu depresyona girdim. ertesinde işimden, evimden, ev arkadaşlarımdan olup bilmem kaç ay ailemin evinde yalnız yaşadığım bir süreç geçirdim. güçlü kalmaya çalıştım, çok içtim param olmadı yeri geldi bir tane dostum dediğim adam açtı masasını dertleşti benimle bir kadeh rakıda.

bunu atlattıktan sonra kendime bir iş bulup yeniden tutunmaya ve hayatı keşfetmeye başladım. yeni bir sektör, yeni bir deneyim ve daha kurumsal bir firma....

beyaz yakalılar, olgun güzel kadınlar, e-mailleşmeler, plaza dili vb. şeylere ayak uydurmayı başardım. şu an aynı koltuğumdayım. ağır geçen son ilişkimden sonra cebim birazcık para görünce de daha iyi şeyler giyindim, telefonumu değiştirdim. kendimi mutlu edeceğim şeylere harcadım paramı. ve bir kadınla yeniden birlikte zaman geçirip onunla bir şeyler paylaşmak istedim. buldum. olmadı. benim anlayışlılığım karşısında kendisi de anlayışsız davranıp daha temelinde jet fadıl'ın inşaatları gibi durdu ilişkimiz, o yurt dışına kaçtı benim temel ortada.

sonra düşündüm neden diye. neden bu tür girişimlerimin sonucunda hep yalnız kalıyordum. anlaşılmaz mıydım? halbuki her şeye ayak uydurabilen, nazik ve kimsenin kalbini kırmayan bir insan olmak istiyordum ve o idim de. nedendi?

sonundan bununla da savaşmayı bırakıp bir tek kendimle anlaşabileceğimi düşünüp kapandım, kapandım, kapandım. o kadar kapandım ki çözebileceğim anahtarımı dahi bulamam şimdi.

edit: imla.

Beni tanımadığın için normaldir diyebileceğim kişi-ler beyanı.