bir sabah uyandığında f 11 ile formatlanma isteği

artık hayat çok üstünüze geliyordur. bitmek bilmeyen sınavlar, yöneticilerinizin bitmek bilmeyen istekleri, eski sevgili acısı, maddi sıkıntılar... laptopunuza özendirir sizi.
keşke dersiniz. ''keşke ben de şöyle tek tuşla eski halime çocukluğuma dönsem''.
ama o f 11 tuşunu hiçbir zaman bulamazsınız...

orda bir yerde, yeter ki iyi arayın.

nasıl ki bilgisayarda kullanırken bile tereddüt ederiz yığınla yedek alırız. hayatta da aynı öyledir işte. hiçbir şey değişmez aslında yedekler tekrar girmeye başlar hayatımıza. bir de o tek tuşla başlangıca dönmeye alışırsan sürekli geçmişe dönersin anı, geleceği kaçırırsın. o yüzden hayatımızda iyiki yok dediğim tuştur. anı yaşa.

(bkz: sevgiliden ayrıldıktan sonraki ilk sabah)

usb bellekden formatlanma isteğine kadar zorlarsa kötüdür.