bir yıl değil de bu işe yıllarını vermış bir çocuk tanıyorum, keşke beni gözünde bu kadar büyüttüğüne değseydi. cesaretini toplayıp mesaj attıgında ilk önce herhangi biri sanmıştım ve hiç tanımadıgıma emindim. bu kişi bana çocukken hangi oyuncaklarımın olduğunu, düğünlerde hangi kıyafetleri giydiğimi, hangilerinin en çok yakıştığını, en sevdiğim cocukluk arkadasımı, en sevdiğim rengi, bir zamanlar saatten bir kolyemin oldugunu ve bunu hiçbir zaman cıkarmadıgımı(10 yaslarımda bu) anlattı. ve ben sadece sasarak okudum tüm bunları. "nasıl biliyorsun, sapık mısın?" diye sordum, tabiiki sapık değildi. tam tersine gayet aklı başında biriydi. asıl olay ise şu; biz küçükken annelerimiz gün yaparlarmıs, yılmaz beni orada gözüne kestirmiş. annesine sürekli gözdeyle evlenicem dermiş. sonrasında bekleyişi içinde bekletmiş ama büyütmeden ya da bir mecnun gibi değil elbette. hiçbir zaman aynı okulda okuyamadık o yuzden ortak sadece bir arkadasımız var. aynı yerlerde oturmadıgımız için pek fazla da karsılasmadık. sonra gecen sene ben üniversiteye hazırlanırken bu diyarlardan gitmeden önce bana ulasmaya karar veriyor ve facebooktan yazıyor. bir hafta kadar konustuk ve sonra görüşmeye karar verdik. güneslı bir cumartesi günü bulustuk, sahilde biraz yürüdük, bir kafede oturduk, kafenin güzel bir manzarası vardı ve düğünü olan bir çift fotograf cekınmek için geldi, yılmaz bana bunun tesadüf olmadıgıyla ilgili bir sey söyledi suan tam hatırlamıyorum. bir ay kadar konustuk, beni her zaman sasırttı, mutlu etmeye calıstı ve mutlu da oldum, cok güzel vakit gecirdik. ama bir yandan bana usanmadan kendini (ben istemediğim halde) hatırlatan ilk ve eski aptal bir sevgilim vardı. bense yılmazı istemedim, durumu anlattım. ve kendimden nefret ettim çünkü bir insanın ilki ve hayalkırıklıgı olmak dünyanın en ağır yükü.