bir ev sakini olarak bocekler

arasıra orda olduklarını hatırlayıp,selam vermemiz bir kaç tanesini de öldürmemiz gereken haşerelerdir.

göz görmeyince gönül katlanıyor atasözünde de değinildiği gibi yokmuş gibi bellenen ama görüldüğü takdirde insanı deliye döndüren böceklerdir. öldürene kadar sarfedilen efor bazen çok büyük olabiliyor.

evi ilaçlamayı sürekli ihmal eden öğrencilerin, bir süre sonra ilaçlamaya gerek duymamaları neticesinde böceklerin terfi ettikleri statü.

mutfak lambasını açıldığında tezgah üzerinde bazı karaltılar görülür ve bir anda yok olur.kendimizden şüphe eder"ne gördüm ben yaa?"deriz.en ufak bir kıpırdamada hızla tezgah arkasına kaçar ve ışığın kapanmasını beklerler daha sonra tekrar çıkıp mutfak araç gereçleri üzerinde gezinirler...

son derece beleşçidirler. bir kere evin hiçbir giderine [doğalgaz, elektrik, su, gıda vs] katkıda bulunmadıkları gibi, mutfakta, zemine dökülen yemek artıklarınızı söğüşleyerek yaşamlarını sürdürürler.
haklarını yemeyelim, allah'ı var sessizdirler. yorucu bir iş günü, kötü geçmiş bir final ya da sevgiliyle edilen kavgadan sonra gelip evde kafa dinlemek isterseniz, eyvallah derler. öyle gürültü patırtıları yoktur. sessiz oldukları kadar sinsidirler de. ortalığa çıkmak için geceyi ve karanlığı beklerler ve tabii ki sizin uyumanızı. sizden fazlasıyla rahatsız olurlar. bu anlamda kötü ev arkadaşlarıdırlar. oturup iki çift laf edemezsiniz. sizi gördükleri anda tüymeye yeminlidirler.
sonra çirkin olur bunlar. güzeline rastlamadım ben. kara kabuklu gövdeleri, antenleri, vantuzlu bacaklarıyla midenizi bulandırmaya yeterler. elde terlik peşlerine düşersiniz. sessiz ev arkadaşlarınızı öldürmek için sürek avına çıkarsınız. ama kolay değildir. epey hızlıdırlar. yakalamak ustalık ister. gecenin bir yarısı, uyku sersemi tuvalete kalkarsınız, lambayı yakarsınız o da ne birkaç tanesi hızlıca kaçışır. kovalamaya yeltenmezsiniz bile. bir ara şu evi ilaçlatmalı diye mırıldanır, işinizi görür, lambayı kapar yatağınıza dönersiniz. meydan onlara kalır.