babaya seni seviyorum diyememek

uktecinin notu: ölmeden önce söyleyin, öldükten sonra olmuyor zaten...

üstünde biraz düşünüp, babama 'seni seviyorum' diyemediğim zamanları hatırlayıp, sonra da 'bi de uktecinin notuna bakıyım' deyip yüzüme yediğim tokattır.

not: üzgünüm sözlük, uktecinin notunu es geçemedim.

gerçekten çok zor bu lafı söyleyebilmek babaya ve benim gibiler için anneyede ya kıllarına zarar gelse insanın içi gider ama dil söylemez sözlük söyleyemez..

hayatımıza giren bir yabancıya söyleyebiliyorken hemde defalarca, anne ve babaya söylenmesi nedense zor gelen kelimedir bu. sevmediğimiz için mi söylenmiyor tabikii hayır!.düşünmeden uğurlarında can feda edilir. ama ne zaman söylemeye niyetlensem gözlerim dolar, boğazım düğümlenir. burdan haykırayım fırsat varken : sizleri çok seviyorum anneeemmm,babaaammm.

e babadan hiç duymayınca doğal olarak denilememektedir.
burdan babaya sesleniyoru; ne sıçtın ki elime ne süreyim yüzüne...

evveli vardır, şöyleki; babanın ''baba seni seviyorum'' diyebilecek evlat yetiştirmemesidir. baba ile evlat arasında küçüklükten örülmeye başlayan duvarlar gün geldiğinde aşılamaz demir set halini alır. babalarda da şöyle bir durum vardır; evladı küçük iken vermediği, veremediği sevgiyi yaşı kemale erince istemeye başlar. onun için ki her zaman sevginizi hissettirmelisiniz çocuklarınıza. gün geldiğinde vermediğiniz şeyin karşılığını isterseniz hüsran yaşarsınız.

son zamanlarda, yaklaşık 11-12 yaşlarımdan beri yapmadığım farkettiğim durum.

geçenlerde bir gece babamın öldüğü bir rüya gördüm. hayatımda gördüğüm en gerçek rüyaydı. rüyamdayken bile lütfen bu rüya olsun diye dua ediyordum. gerçi rüya demek yanlış olur resmen kabustu. uyandığımda gözümde yaş vardı. uyurken ağlamışım. 22 yaşındayım, hayatımda ilk kez uykumda ağladım. uyandığımda babamı aradım ve onu çok sevdiğimi söyledim. şakayla karışık "ülkeyi mi terkediyorsun lan hayırdır noluyor?" dedi. içimden geldi dedim. "ben de seni çok seviyorum oğlum." dedi. telefonu kapattığımda o kadar mutlu oldum ki, bu kabusu göreli yaklaşık 1 ay oldu o günden beri her gün babamı arıyorum ve konuşmanın sonunda mutlaka "seni seviyorum baba" diyorum. anneme zaten kendimi bildim bileli her gün söylüyorum bunu ama babama çok uzun zamandır söylemiyordum. şimdi bunu babamada her söylediğimde hayatımda duyduğum en gerçek, en içten "ben de seni seviyorum" cevabını alıyorum. bir annem, bir babam. onun dışında kimsenin seni seviyorum diyişi samimi gelmiyor artık bana. erdim mi ne yaptım o gece bilmiyorum ama ailemi, annemi, babamı, kardeşimi kaybetme korkusu öyle yer ettiki içimde, bugüne kadar olmadığım bir insan oldum bir anda. ve bugüne kadar bunu yapmadığım her gün için pişmanım şuan. bir gün onları kaybettiğimizde bunun için çok geç olacak. herkese tavsiyem şu iki kelimeyi ailelerine ellerinden geldiğince çok söylemeleri. çünkü şu basit 2 kelime, bir sarılma, belki bir öpücük o insanları alabildiğine mutlu ediyor. bize her şeylerini veren yüce ailelerimizden bu mutluluğu çok görmeyelim.

tamamen deli zırvasıdır. neden diyemeyekmişim? defalarca dedim..sevdiğin kıza çekinmeden diyeceksin babana mı diyemeyeceksin?. hadi ordan..!

sert bir babaya sahip olmaktır. yahut sert görünen bir lokuma.
ama ille dillendirmek gerekmez. baba ile geçirilen güzel vakit ve eğlendikten sonraki memnuniyet kafidir.

çocuk yaşınızdayken kaybettiğinizde mesela..

yapılması gerekendir. eğer hayattaysa seni seviyorum baba deyip sarılmak ona da size de iyi gelecektir. sonra yine her şey rutine döner zaten ama en az bir kere denemek lazım, kötü bitmez emin olun...

anneye seni seviyorum demek paha biçilemezdir. yakışır anne, o söz öbeğine.
ama benim babam gibi babalara seni seviyorum denilmez, ters bir bakış atar, ne bu samimiyet arkadaş mıyız diyordur esasen o bakış.
öyle babalara sevgini göstermek için elini öpersin, alnından öper o seni. sarılırsın, beraber oturup dertleşirsiniz, sen ağlarsın o üzülür ama kesinlikle seni seviyorum diyemezsin, çekinirsin. allah seni başımızdan eksik etmesin dersin ancak. aslında baba-oğul ilişkisindeki saflık tanımı budur.

anneye deniliyor da babaya neden denilemiyor? ne kadar da tuhaf kendimi babama bunu söylerken düşünemiyorum.. o da bana söylemedi bugüne kadar, bende ona söylemedim. biliyoruz sevdiğimizi de... söylemek neden bu kadar tuhaf geliyor?

babam hep başkalarına beni göstererek "- küçükken bunu bile öptüm" der.
bu örülen duvarların yortusunda " seni seviyorum" ağır bir lüks.

dedem öldüğünde ilk kez sarıldığım babama, bir kez olsun söyleyemediğim tek söz.

-baba seni seviyorum.
+hööh?
-seni seviyorum baba.
-Höö?
-seni seviyorum diyorum.
+git bi bardak su getir. siktirme sevgini.

hayatımda bir kere sarıldığımı hatırlıyorum ilkokul 5 e giderken nenem vefat ettiğinde sarılmıştık. birbirimizin omuzuna ağlamak için ama hiç seni seviyorum demedim babamında dediğini hatırlamam. sert bakışlarıyla büyüdüğüm için olsa gerek biraz soğuk dururuz birbirimize. her ne kadar diyemesekde bir birimizi sevdiğimizi biliriz.

hemen hemen her insanın içinde uhte olmuş bir durumdur. kaybedince arkasından söylemektense, kaybetmeden söylenilmelidir. zira hayatın çok kısa ve acı tatlı süprizlerle dolu olduğu unutulmamalıdır.

shibumi'den;

Nicholai Hel: "Zaman zaman babama acıdığımı hissederdim, ona kendisini çok sevdiğimi söyleyemediğim için. Ama aslında kendime acıyordum. Benim söylemeye duyduğum ihtiyaç, onun işitmeye olan ihtiyacından fazlaydı."

babalar genelde sert mizaçlı oldukları için böyle romantik dakikaların yaşanması söz konusu olamıyor, ancak babaya seni seviyorum demenin yolu onun akılcı söylemlerini yerine getirmek ve ileride övünebileceği bir evlat olmaktır. Mesela babanın kahvede arkadaşlarına benim oğlum üniversiteyi kazandı dediğinde gururlanması, ona edilebilecek en güzel iltifat ve sevgi cümlesinden bile daha ulvi birşeydir.

yaşamıyor olmasından da kaynaklanıyor olabilir. hoş yaşasa da söylemezdim şahsen.

eşşek kadar adam olmaktan kaynaklanıyor olabilir..

çok tuhaf oluyor bir yaştan sonra.. peder pişkinse bir de laf sokar, kalırsın öyle.

hissedilmeyen şeyi dile getirmeye gerek duymamaktır.

filmlerde görünce özenilir. ama sevgi illa ki söylenerek veya sarılarak mı gösterilir? farklı birkaç yol daha olmalı bence.

diyelim de adamın götünü mü kaldıralım demek istiyorum.

hayır seviyor olsam zaten söylerim. ama adam sadece babam mnskym. sadece adamın spermlerinden dünyaya gelmişim. küçükken 2-3 yararı dokunmuş şimdi bir faydası yok.

bir kere kalkıp oğlum seni seviyorum dememiş, bir kere kalkıp oğlumla övüneyim dememiş. bide kalkıp baba seni seviyorum mu diyeyim. ben yalan söylemeyi sevmem amk.

bazen iş işten geçtikten sonra hayatınızda hiç söylemediğiniz tüm seni seviyorumları ağlarken 3 dakika içinde söyleyebiliyorsunuz. kesinlikle varlığında söylemelisiniz. yokluğunda söylemiş olduklarınız bile çok az geliyor.