büyük bir aşk yaşayamadan ölüp gitmek

normaldir.

oksijen değil ya.

yaşamak lazım, gözü açık gider insanın.

teoman'ın çoban yıldızı şarkısını anımsatan durum.

"yüzme bilmeden
daha deniz görmeden
hiç güneşte yanmadan
şimdi ölmek istemem
bir kalbi sarmadan

aşkı tatmadan daha
onla sarhoş olmadan
hiç sevişmeden daha
şimdi ölmek istemem
daha hiç gülmeden "

ne yani ferhat veya kerem gibi mi olmak lazım. Hem aşk öyle büyüğü küçüğü mü olurmuş. ilk önce aşık olursun sonra durum ve koşullar değişir ve senin aşkının yani hasretinin, imkansızının vb. bir sürü şeyin anlam kazandığını anlarsın. yani bunu gerçek kılacak sen veya o kişidir. yaşayamamışsan da bunu kendin de veya o kişi hakkında düşünmek ile başlayabilirsin mevzuuya.

acırım lan bu duruma düşen adama. gerçekten geriye dönüp baksalar bir tek büyük aşklarımı hatırlarım demiş fuleli ibrahim paşa.

(bkz: be careful what you wish for)

- sebahattin amca yaş kaç oldu senin?

+ 89.

- hiç büyük bir aşk yaşadın mı?

+ yok acıkmadım, tokum ben.

- onu demiyorum, karasevdaya düştün mü hiç.

+ ha evet, karasaban vardı bizim gençliğimizde hep, traktör sonra geldi.

- o zaman şöyle sorayım, döndü teyzeyle nasıl ve nerede tanıştınız?

+ kim döndü.

- tamam tamam, yok bir şey.

çok büyük bir kayıp değildir ama kayıptır yinede. yaşamak lazım.

boşa harcanan bi ömür demektir.

hayyam şöyle der; "bu dünya da tek gerçek sevgidir sevgi!"

şöyle bir smaç vuramadan ölüp gitmek kadar da hayıflanılacak şey değil.

Çok üstünde durulmaması gereken durumdur.
Dünya üzerinde herkes aynı kaderi yaşıyor nitekim. Ama ilik gibi, kutu götlü manita yapamıyorsan o zaman işte kendini vur duvardan duvara.