askerde bayram sabahı

geride bırakılan sivil hayat gerçekten çok boktansa ve askerlik bir nevi zihin istirahati gibi gelmişse, mesai de olmadığından, kişi evcil değil ve ailesinden yıllarca uzakta yaşamışsa sıradan bir cumartesi sabahından farksızdır.

kurbanları, et yemeklerinin en güzelinin yapıldığı, antep'li, şanlıurfa'lı adana'lı olup da komutanların yapsan yapsan bu işi sen yaparsın dediği askerlerin kestiği bayram sabahıdır.

bayram namazına gidilemeyen bir bayram sabahıdır.

kader denilen tepeye isyan bayrağının çekildiği sabahtır..

yamulmuyorsam ocak ayı ortaları. askerliğin bitip, sivil hayatın başlayacağı hayallerin kurulduğu sondan ya 40. gün ya da 45. bitmiş yani askerlik.

uzun zamandır kafamı meşkul eden soruydu esasında bu. "ulan 40-45 gün kalmış, gitsen* en az 10 gün şafak geri tepecek. gitmesen, artık zûll olmuş, kahır olmuş çekilmiyor. iki ucu boklu değnek, öyle bir paradoks içindeydim.

netekim; "gitmiyorum ulan" dedim. gitmedim..

askerliğin hiyerarşi sıralamasında, "er" olarak ulaşılacak en üst mertebesi olan "dede" apoleti omuzlarımda, kışlanın içinde ayak basmadık yer bırakmamak adına koridorları arşınlıyor, garip garip hayallere dalıyordum. dalıyordum zira, ertesi gün bayram sabahı. birazdan mesai bitecek, subaylar evlerine gidecek ve o zalim garnizon benim adına "hasret" dediğim gemiye sabaha değin yüklenecekti.

efkârın dibine dibine vuran ben, sakladığım cep telefonuma kavuşacak sevdiklerimle görüşmeye gizlice başlayacaktım. öyle de oldu..

akşam, saat 19:30 suları..

ben ve babam.

+ alo baba
- oğlum. nasılsın oğlum. ah benim oğlum ah.
(gülüşmeler)
+ iyiyim baba sen nasılsın. bizimkiler nasıl?
- biz iyiyiz oğlum. seninle berbaer gün sayıyoruz. az kaldı oğlum bitirdin, bitirdin.
+ bugün kütahya'daydım ben.
- nasıl? kütahya'ya mı gittin?
+ yok yaw. plaka plaka. 43 yani şafak.
(gülüşmeler)

vel hasılı, bayram muhabbetine ne babam girdi ne de ben. boğazımda bir yumruk gibi tıkandı kaldı cümleler. zorla "sesli tebessüm" ettim. babam da. kapattık.

koğuşa geldim. 2-3 tane torun "izne" çıkıyorlarmış 10'ar gün. nasıl koydu, nasıl koydu. ama hiç çaktırmadan; "vayy avyy.. kızlara selam söyle toruuunnn" dedim. ne skime dedim ben de bilmiyorum. eziklik işte.

"a.selam" dedi. "eyvallah" mahiyetinde tebessümle beraber, gözlerini de kısarak aşağı doğru kısa ve net bir hareket yaptı kafasıyla.

sigara üstüne sigara o gece. nihayetinde yattık, uyuduk..

sabah 07:45..

benimle beraber aynı şafağa sahip tertibim;

+ beysar! beysar! oğlum beysar kalk amk.
- %!?
+ bi sen kaldın koğuşta. yüzbaşı 8:00'de içtima olacak.
- siktirlan! (dedim ve yorganı kafama çektim)
+ olm kalksana!? gidiyom ben. n'pıyosan yap.

bekledim biraz. hakketen gitti ipne. saate baktım 10'dk var 08:00'e. haraketleri ferrari'ye bağlayarak, botların bağcıklarını paçadan içeri atarak, son düzlükte sprinte kalkan atlar gibi içtima alınacak alana girdim. resmi sonuçları varış hakemleri verecekmiş.

neyse,

en arkadaki yerimi aldım. yüzbaşı geldi, içtima yapıldı. eksik gedik ayva erik tamamlandı. yanındaki asteğmene gözleriyle siktir çekip uzaklaştıran yüzbaşı, başladı gönülleri sıka burka konuşmaya..
*
- anneniz babanızdan uzaksınız bu bayram sabahı. ama olsun siz türk askerisiniz. türk askeri uyumaz sıçmaz sevişmez. hasret dediğiniz tez geçer. biz de sizin babanız sayılırız. isteği olan konuşmak isteyen hiç çekinmeden gelebilir...

cila tadında bi konuşmaydı. ama o konuştukça gözler kızardı. gözler kızardıkça duygular yoğunlaştı. duygular yoğunlaştı yüzbaşı konuştu.

-eeeh eytere bea-

diyemiyorsun, içinden fırtınalar kopuyor..

hazır ol duruşunda sessizce ağlıyorduk amına koyayım. yaklaşık 10'dk konuştu. yetti.

son olarak;

- "çocuklar, görevi olanlar görevleri başına. diğerleri ıstirahat edebilir." dedi. arkasını dönüp gitti.

bak şu sahneyi çok net hatırlıyorum, kimse istifini bozmadı, bozamadı. ağlıyorduk zira. erkekliğe bok sürdürmek istemiyorduk. saniyelerce kıpırdayamadık. kaldık öylece.

sonra dağılmalar başladı. herkesin kafası önde, götünden bir iş bulup o tarafa doğru haraket etti. darmadağın olduk. ben de çaktırmadan yeşillikler arasında kayboldum. ağladım zırladım açıldım. sonra kafayı kaldırdım kim nerde diye?

hehe

evet, kafayı kaldırıp kim nerde diye bakan arkadaşlara denk geldim. akşam ettik. bayram ettik.

hülâsa,

zordur demişlerdi, askerde bayram sabahı. zira, kader denilen tepeye isyan bayrağının çekildiği sabahtı..

buruk, ezik, ağlanılası olur askerde bayram sabahı.

içtimayla başlayan sabah. bugün bizzat yaşadım, bünye üzerinde hiç iyi etkileri yok. sessizlik içinde yapılan kahvaltı, tatlı, tv'de çalan şarkı, yaktırdınız ulan bana yine cigara.

(bkz: hayata dair iç burkan detaylar)

Bu gün bu duyguyu tadan birisi olarak çok boktan ,gözlerinin dolduğu , isyan ettiğin gündür.. 92/2 devrelere allah hayırlı teskereler nasip etsin inşallah.

askerler kahvaltıdan sonra içtimada toplanır, birliğin en rütbeli komutanı gelip bir iki kahramanlık nidası atıp askerlerle moral vermeye çalışır sonra basar gider, askerler sonra çarşıya çıkar.

manisa 8.alay 1. piyade 347kd suan ailem geldi masada subay albay ne ararsan var tek tek masaları geziyorlar.

yardirmaya devam sozluk

Hakkari şemdinli nin en hüzünlü günleri idi benim için. 2 bayram yaşadım. sabah kahvaltı yapılır, askerlere şeker dağıtılır. Ben 2 bayramıda gönüllü olarak çevre nöbetine gitmiştim. çevre nöbeti gündüz taburun etrafındaki dağlarda her mevzide tek kişi duracak şekilde sabit 4 saat nöbet 4 saat dinlenme, 4 saat yanlızsın. ailenin, kardeşlerinin, akrabalarının ne yaptığını düşünüp hüzünlenmek için bire bir mekanlardandı.

çok ağır gelir insana. hele hakkari gibi allahın unuttuğu bir yerdeyseniz. 2 bayram gördüm ikisinde de timimle beraber dağdaydım. o günleri hatırlıyorum da çok burulmuştu içim.