annesine bakıp kendinden utanan kız

anadolu kızıdır. paspal, köylü, ilkel, cahil annesine bakıp da ben nasıl bu karıdan çıktım diyerek annesinden utanır ki haklıdır utancında. kimin annesi olsa bu özellikler ondan utanılır. insan kendini biraz geliştirir, modernize eder, çağa ayak uydurur ama... bu anadolu kadını tam anlamıyla geri kalmış, geri kalmışlığın da nedeni ülkenin...

mesela ben.

hayatta yapmak istemediğim şeyler sıralamasında ''annemle gezmek'' eylemi ilk sıralardan giriyor.

neden?

utanıyorum hocum. annemin kardeşi gibi gözükmekten utanıyorum.
kızım o benim dediğinde ''çok genç gözüküyorsun'' diye onu överken beni alttan alttan itin götüne sokmalarından utanıyorum.

benim lan, ben ben ben.

- anne dediğin yaşlı olur, hem kilo alsana ya sen. kırışsana azıcık.
hı?
olma mı anne?

annesinden utananlar istanbula gelince batı sentezine yoğrulup testestoronları gibi ortalıklarda dolaşırlar ve ailelerini hiçte beğenmeyip kendinlerini medeni zannederler aslında insanlıktan nasibini almamışlardır kalbimce.

annesinden utanan kızım dilerim ki çocuğun ola .

kimse annesini beğenmek zorunda değildir..

o. çocuğudur diyeceğim ama yine annesine gidecek laf.

(bkz: kestane kabuğundan çıkmış kabuğunu beğenmemiş)

(bkz: adını feriha koydum)

ben utanıyorum.
o kadar güzel, o kadar iyi, o kadar güçlü ki...
ben onun gibi olamazdım.
onun yüzde biri olamayacağım için kendimden utanıyorum