bugün

ramazan sürecindeki en zor andır. kalkmak bir yana insan o an yatak ve kendi kimliğiyle kalkıp kalkmama arasında gelgitler yaşar. tabi bu arada annenin sesi daha da artmış, entonasyonu vurgulu olmaya başlamıştır.
uykunun en tatlı yerinde yapılan harekettir. o ilk 3-5 saniye felakettir. bir de uyku açılıp sahur yapıldıktan tekrar yatağe dönünce uykunun kaçması hali vardır ki hayattan soğumaya sebebiyet verir.
sizi kaldıran biri olmayınca o an her zaman özlenir.
a: oğlum hadi kalk. saat 5 oldu
b: daha 10 dk. var 5 e...
a: anca yetiştirirsin. kalk hadi.
b: ya tamam ben tutarım sen karışma..
a: olum yemeden olur mu?
b: tamam kalktım..
a: kalk hadi...

a: hala yatıyor musun? 10 dk. var.
b: ya ne beklediniz bu saate kadar.
a: kalk dedim kalmadın ki..
b: sigara içsem bi tane fena olmaz.. ulan aç karna su içeyim bari..
hoca: alah ü ekber...
b: tamam şimdi oldu bak...
-dusunenadaaaaam kalk hadı börek pişti bak.
-yaa tamam 10 dakıka daha uyuyayım yaaa.
-hadı oğlum bak ezan okunacak biraz sonra
-yaaa offfff offffff...

yıllar sonra anneden uzaksındır:
-tuh anasını satıım yaa telefon çalmış uyanmamışız bea..
hey gidi gi-ünler annemin miss gibi börekleri vardı, ne günlerdi be..
+kuzuuu
-homurmoruhuırkljg
+kuzuuuuu
-mırılmırılhomur
+kalk bak sucuklu yumurta var
-hmm, sucuk beni cagiriyor.
- evladım hadi kalk sahura
- öf be anne, deistim ben, hatırlasana
- ne bilim ben ya, bizim zamanımızda yoktu öyle şeyler
her seferinde oruç tutmasam mı acaba dediğim andır.
(bkz: koğuş kalk)
- dibiii kalk hadi ezan okunuyor *
+ madem ezan okunuyor hiç kalkmayayım anne ya.* *
başın yastığın altına girmesinden az önceki andır.
hele bir gelse de uyanmamak için dirensem güzel annem gelip başımda bıdı bıdı yapsa diye özlemle beklediğim andır.
soğuk kış günlerinde kalkması zor gelen fakat yaz günlerinde hoplayıp zıplayarak kalkılan an.
gözlerimizin uykuya teslimiyeti sözkonusu iken ve içimizden de; "yemeden tutarım" diye düşünürken, burnumuza gelen anne yemeklerinin kokusu ile yatağı terk etmemizi sağlayan ses.