anneme söylerim diyen çocuk

türkiye'de var olan, belki de hepimizin hayatına -özellikle erkekler- bir şekilde girmiş olan çocuk.

vardı efendim böyle bir tip.

gördük.

yaşadık.

çocuktuk, küçüktük, top oynadık, acıktık.

yedik, doyduk, enerjimiz arttı, kavga etme isteğimiz oldu.

herhangi bir sebepten kavga etmek istedik.

sebep aradık.

bulamadık, uydurduk.

göz üstündeki kaş ilk seçeneğimiz, ters bakış ikinci şıkkımız, küfür son limanımız oldu.

tam kavga edecektik ki o cümleyi duyduk:

"anneme söylerim."

aklımıza seçeneklerimiz geldi:

annesinin ağzımızı kırma ihtimali,

annesinin kulağımızı bükme ihtimali,

mahallesel kavga çıkma ihtimali...

ama küçüktük ve aklımız çalışmıyordu.

önce biz çocuğun ağzına çalıştık,

sonra da annesi bizim ağzımıza...

'benim babam senin babanı döver' diyen çocukla tek farkı annesinin daha dominant olmasıdır.

uzak durulması gerek çocuktur, arkadaştır.

peki ya o çocuğun annesi yoksa ne yapacak, bunu hiç düşündünüz mü sorusunu akla getiren durum.

çocukluğundan yararlanmaktadır.

büyüyünce kullansa bu cümleyi "senin ben ananı skerim" karşılığını alıcaktır, varsın söylesin...

(bkz: biz büyüdük ve kirlettik dünyayı)

Demekle yetinemeyen aynı zamanda söyleyen çocuktur. Çocukluk çağımda dumura uğramama sebeptir.

xx: hadi oyun oynayalım
xy: tamam ben baba olayım sende anne
xx: anneeeee bu benle evlenmek istiyor
xy: *

(bkz: ananı da al git)

anasını saygıyla andığım arkadaş tipi.

Bunlar buyudugumde de degismeyecek olan cirkef tiplerdir. Mesafeli arkadaslik kurulmasi tavsiye olunur.