bugün

ankara^da "görülmesi gereken yerler"in muzır neşriyata takılmış haşarı kardeşidir.
Altındağ Çinçin ve Ankara Büyükşehir Belediyesi. ikisi de berbat.
çinçin.
Kızılay avm. Ama görmemek imkansızdır.
keçiören.
mesai çıkışı keçiören ego otobüslerinin içi. tabi binmeyi başarmak da ayrı bir hüner zaten.
ankara kalesi. hemen aşağısında hacı bayramı veli hz. de var. ona çok selâm olsun.
(bkz: keçiören)
(bkz: bent deresi)
(bkz: çinçin)
seyranbağlarının iç tarafları, karşıyaka mezarlığı çevresindeki muhit*, vb., vb., vb.
kızılaydır. hiçbir bok yok. sincan, çinçin, demetevler, şentepe bölgeleride bu listeye dahildir. adımınızı atmayın, attırmayın.
çinçin, bent deresi. hayatınızda bir arada göremeyeceğiniz mide bulandırıcı ne kadar insan varsa hepsi buralarda.
hastaneler, mezarlıklar ve mahkemeler.
ankara'nın denizi. gidince muhakkak görmeyin. melih abimiz çok çalıştı ankara'ya deniz getirmek için ama görülmeye değmez. sakın görmeyin. görürseniz çocukluğunuza inip en az sekiz seanslık bir terapi almanız işten bile değil. benden söylemesi. ben akıl sağlığımı korumak için en son gittiğimde görmeden geldim.
(bkz: ankara nın dikmeni bi daha gelirsem dıt beni) mesaj gayet net verilmiş.
saraycık, demet, sincan merkez, çinçin, kayaş. zaten görülecek bir şey yok bir de üstüna başınıza bela alırsınız.
O kadar ilginç bir şey ki insan psikolojisi; burada bir çok kişi "Çinçin" demiş ya, şimdi okuyanların bazılarında "Hmmm, Çinçin'de ne var böyle herkes aleyhinde konuşuyor" temelli görme arzusu uyanıyor. Bazen de bazı şeyler herkes tarafından kötülendiğinde "aa ne var ki acaba herkes bu kadar kötü diyor, merak ettim şimdi" dedirtiyor insana. işte Çinçin'i görme isteği de bu son pişmanlık denen şeye örnektir.
gazi'den yeni mezun olmuşsanız bir süre beşevlerin adını bile duymak istemezsiniz.