ailenin yokluğu

Sevgiliyi unuttum ..dostumu unuttum,
emek verdiğim işleri kaybettim .. unuttum.
Kıymet verdiklerim avuçlarımdan kayıp
gitti .. toz oldu uçtu.
Herkes gibi yaşadım ne fazla ne eksik.
24 senelik hayatımda memleket memleket..
ülke ülke gittim geldim.
Nereleri gördün aklında neler kaldı diye sorsalar .. iki cümleden fazlasını kuramam belki .. hatırası bile kalmadı .. unutuldu.
Ama nedense sizi hiç unutamadım, birilerinin çocuğu evladı .. kardeşi ablası olduğumu.. aile dediklerini.
Yaptığım hataların. .işlediğim günahlarının bile sebebini yokluğunuza
yüklüyorum, çaresiz kaldığım anlarda .. yön bulamadigim günlerde .. belki diyorum anne diye araya bileceğim birisi olsaydı
daha iyi bir insan ola bilirdim.
Örnek aldıklarım kapının dışında
değil de .. kapının iç tarafında olsaydı,
daha masum kala bilirdim.
Ama şu dört duvarın arasında .. anne
baba diye insanlar olmadı, bir adınız
kaldı ezberimde.
Demem o ki insana ölüm değil miş ağır gelen.. Insanın ailesi hayata iken
kimsesiz kalmak miş.
Bir kimse iken bir hiç kimse olmak miş.
Insanı insan yapan bir kimse yapan ..
Kendi varlığı değil sevdiklerinin varlığımış

Olağanüstü çarpar.

Hissedilmemesi imkansızdır. En taş kalpli insan bile bu yokluğu hisseder.

O sokaklarda ki tinercilere,
kimsesiz sokaklarda dolanan
suç işleyen gençlere bile kızamıyorum
öyle susup kalıyorum.
Kötü yola düşeni bile anlıyorum bazen.
Ya aileleri yoktur yada babasının
dostluğunu duyar başkalarının ama
kendi evladına baba olamaz.