ailecek trafikteyken laf atılınca oluşan dayanışma

canlı şahit olduğum dayanışmadır.

yıllar yıllar önce anneannem, annem, ben ve babamdan oluşan aile ekibi arabayı park edildiği yerden çıkarmaya çalışmaktayız. önümüzden hızla bir araba geçiyor ve elbet tabii babamın el kol hareketlerine maruz kalıyor. arabadakiler de 2 genç eleman. 3-4 metre ötede durduruyorlar arabayı. e tabii babam altında kalır mı!? hışımla çekiyor arabayı yanlarına, hepinizi döverim ulen bakışıyla gençleri mahvediyor ve "ne duruyorsunuz lan" diye tepki gösteriyor. eh gencin biri atarlı olacak tabii, iniyor arabadan. babam hemmen karşılığını veriyor ve başlıyorlar itişmeye. her şey o bi kaç saniye içinde oldu. arabaya inip binmesi 5 ila 10 dakika süren anneannem arabadan 1 saniyede atlıyıp ayakkabısının tekini eline aldı. ben daha "ulan noluyor" demeden anneannem gencin kafasına ayakkabısının topuğuyla indirmeye başlamıştı. öyle hayretler içinde kaldım ki arabadan inemedim bile. olayın şokunu atlattıktan sonra arabadan inip ayırdım da olay büyümeden kapandı. o gün bugündür anneannemin, o her yerim ağrıyor diyen kadının adrenalin patlamasını unutamıyorum. tersine gitmeyeceksin, o gün anladım.

(bkz: işte böyle doktor bey)