abilerine ablalarına gitsin de bir şey öğrensin

abiler, ablalar malum. çocuğu oraya gönderip bir şeyler öğrenmesini isteyen insan * zihniyetinin mahsulü.

aslında o kadar garip bir şeyi; o kadar güzel o kadar ulvi bir şey olarak lanse etmişler ki anlatmak, anlamak mümkün değil.

bir anne-baba nasıl olur da çocuğunu, birilerine emanet eder. nasıl olurda, onlardan bir şeyler öğrenmesini bekler. bu nasıl bir cehaletin ürünüdür. bakamıyacaksan bir şeyler veremiyeceksen bir şeyler öğretemiyeceksen yapma. tamam hadi yaptın sen ne hakla o körpecik beyni; sadece sana anlatılan kadarını bildiğin garip bir çemberin içine sokuyorsun. buna hakkının olduğunu mu zannediyorsun -haa pardon sen onun için her şeyin en iyisini düşünürdün ama ona bir şeyler öğretemiyecekken bile- bakamıyacaksan, ilgili kurumlar var -ne kadar doğrudur yanlıştır tartışılır- ilgilenemeyeceksen onlara emanet edeceksin.

daha küçücük anlatılan her şeye kanacak bir yaşta. sen onu tutup birilerinin yanına bir şeyler öğrenmeye gönderiyorsun ve ardından bu cümleyi sarf ediyorsun :

abilerine ablalarına gitsin de bir şey öğrensin

yani kendi ağzınla itiraf ediyorsun. ben bir eşeğim bu da benim oğlum-kızım ben ona bir şey öğretemiyorum. ona bir şeyler öğretmek isteyenler var ben onların yanına gönderiyorum. nasıl??? en iyisi değil mi görmüyor musun ne kadar eşeğim. kendi yanlışlarımla gurur duyuyorum. ona bir şeyler öğretememek bana kıvaç veriyor.

(bkz: ya ben lan neyse bir şey demiyorum)