bugün

chelski değil de chelsea isimli kulübe sempati duyulabilecek son zamanlarda oynanan, mavililerin kırmızı şeytanları 5'lik yaptığı efsanevi premier league mücadelesidir. o zamanlar ingiltere ligi maçları cine5'in yeğeni supersport'ta yayınlanmaktaydı. güzel bir pazar öğleden sonrası için iyi bir seçim...

19 aralık 1998'den* beri ligde maç kaybetmeyen united, hatta 21 kasım'dan beri de ligde deplasmanda mağlubiyet yüzü görmemesinin gazıyla italyan futbolunun efsane golcülerinden gianluca vialli'nin hem formasını giydiği hem de çalıştırdığı chelsea'nin önüne çıktı.

1998-1999 sezonunda futbol tarihine geçen üçlemede başrollerden birini oynayan big peter'ın kulüpten ayrılmasıyla kalede bunalıma giren united, sezon başında ne sikime derman transfer edildiği anlaşılmayan "tayyip" massimo taibi'nin rüştü reçber'i aratmayan şahane çıkışlarından birinde uruguaylı çirkin karizma gustavo poyet'in kafasıyla 1-0 geriye düştüğünde maç başlayalı henüz 30 saniye olmamıştı. united için kabus chris sutton denen kazmanın fatih tekke'yi aratmayan aşırtma bir kafa vuruşuyla attığı gol ve ardından wise'ın göğsüne tekmeyi çakan nicky butt kişisinin kırmızı kart görmesiyle sürmekteydi.

önceki sezon her maçtan sonra kırmızı suratıyla sırıtarak kameralarımıza doğru sakızını çiğneyen sir alex'in pek sesinin çıkmaması ve tamamen göt modunda oturduğu o efsane kare de güzeldi. man utd'nin neredeyse hiçbir şey yapmadığı, chelsea'nin ise baştan sona at oynattığı maçta arsız poyet celestine babayaro'nun şovunun ardından skoru 3-0 yaparken fernando redondo'nun taşak oğlanı olan henning berg kendi kalesini bulunca fark 4 oldu. man utd ekim 96'daki nufc hezimetinde olduğu gibi farklı yenilgilerde son golü "humiliation" tarzı rencide edici şekilde yemeyi sever, bu maçta da 5. gol dönemin deli bozuk isimlerinden jody morris'in ceza sahasında bomboş pozisyonda tayyip'in beşiğinden attığı 5likle gelmiştir ki bu şahsiyetin hayatı boyunca yaptığı en büyük iş budur. selçuk şahin'den, ümit özat'tan gol yiyen galatasaraylının dramını o gün sutton ve morris'ten gol yiyen man utd yaşamıştır, maç da 5-0 chelsea üstünlüğüyle sona ermiştir, böylece 1994 fa cup finalinde alınan 4-0'lık yenilginin de rövanşı alınmıştır. 2 sezon öncesindeki fa cup maçında man utd gene bu stadda son 15 dakkaya 0-5 önde giriyor, chelsea'nin son bölüme sığdırdığı 3 golle kısa süreli de olsa bir gerilim yaşanıyordu. böyle ilginç maçlar da var ikili arasında.

manure maça çıkarken liderdi, sonra da lider kaldı, pek bir şey değişmedi ama o sezon müthiş ötesi bir averajla bitime 6-7 hafta kala dalga geçer gibi şampiyonluğunu ilan eden kulübün aldığı bu şahane hezimeti de tarih yazdı. son şampiyon olarak katıldıkları uefa şampiyonlar ligi çeyrek finali rövanş maçında da araba dolusu kaçan golden sonra raul gonzalez theather of dreams* semalarında ellerine verince uslu uslu kulvarlarına döndüler. o yıllar di matteo'lu, zola'lı, poyet'li, flo'lu, wise'li, petrescu'lu kadrosuyla epey dikkat çeken chelsea ise şampiyonlar ligi'nde bu maçtan 17 gün sonra aynı tarifeyi de galatasaray'ımıza uygulamış ve ali sami yen stadı'nda bize 5-0'lık bir hezimet yaşatmıştır.

burada dikkat çeken ise man utd'yi taibi varken 5-0 yenen maviler, galatasaray'ı da mehmet bölükbaşı varken aynı skorla yenmiştir, yani karşılarında lamba kaleci buldu mu affetmemiştir. bugün kendileri son derece sevimsiz ve tiksinç bir takım olsalar da o sezon özellikle de şampiyonlar ligi'nde gösterdiği direnç ve çeyrek finaldeki barça karşılaşmaları bugün bile takdirle karşılanmaktadır. laf açılmışken, manchester united'ın bir diğer şahane hezimeti; (bkz: 20 ekim 1996 newcastle united man united maçı)

edit: imla
(bkz: sabah ne yedim ki la ben) *
biteli çok olmuştur.
chelsea fc takımının taraftarı olmamdaki etkenlerden biridir. güzel koymuştuk vesselam. ardından bir 5 daha atmıştık başka bir takıma.