bugün

''Savaşta yağan mermi yağmuru, o yağmurdan ürkmeyenleri ürkenlerden daha az ıslatır.'' Mustafa Kemal Atatürk.
Şunu içtenlikle söylüyorum, 26 yıllık yaşamım da tam 6 defa ölümden döndüm..

Velhasıl, bırak ihtimali ne zaman öleceğimi merak ediyorum..
Manyak mısın lan ne ölmesi hahaha.
Daha iyidir. Ölümünü düşünerek yaşamak zorunda kalmasın hiçbir insan. Bu konu ile ilgili belgeseller bile var hatta : iyileşmeyecek olan kanserli hastalara öleceğini kabul ettirmeye çalışıyorlar. Tam bir felaket. Insan doğasına aykırı. Bu yüzden yaşlılar hep aksıdır zaten. Gençken hep kaçtıkları, kendilerine hiç konduramadiklari şey artık bugün/ yarın mesafesindedir. Umut yoktur, dönüş yoktur ama gençken " kaza bela olmazsa daha yolum uzun yeaa" diye düşünüyor insanlar.
yok artık nereden geldi bu düşünce aklınıza düşünün artık ben bile ölücem.
şimdi değil, çook ama çok değer verdiğin birini kaybettiğinde anlayacaksın ölümün gerçek olduğunu.
Şeytan ivğaıdır.bu his insanın ibadetlerini yapmasını engellemek içindir.
Kendini önemli hissetme sonucudur. Güzelim diye heveslenmemeli insan. Bir avuç topraktan fazlası değildir neticede.
Ölüm, ihtimali olmayan tek gerçektir. Ölümün olabilirliliği olmaz. Ölüm herkese gelecek bu kesin.
tolstoy, ivan ilyiç in ölümü adlı kitabında çok güzel anlatmıştır bu hissi.
Çok yakınlarını erken yaşta kaybettiysen ölüme de normal bakıyorsun, ölünce nereye gömülmek istediğine kadar da biliyorsun. Karamsarlık değil bu, o korkuyu üzerinden atıyor insan istemsizce. Onlar da orda demeye başlıyorsun.
Velhasıl en son çocukken hissettiğim ve sonrasında azalarak biten histir.
Bana da ekstrem durumlarda hiç ölmeyecekmişim gibi geliyor. Şiddetli bir doğal afette veya ciddi bir kazada şans eseri kurtulan ben olacakmışım gibi...
Ölümü hatırlamamak gençlerde görülen normal bir durum. Tabi bu durumun hissi plandaki psikolojik altyapısı da mutlaka olacaktır. Yaş 40 a dayanıp etrafındaki sevdiklerin birer ikişer eksilmeye başladımı "noluyoz lan" diye bir irkilir önce insan. Sonra yaşlandıkça yavaş yavaş idrak etmeye başlar hakikati ve günden güne ölüme yaklaştığımız gerçeğini. Şanslı olanlar bunu erken farkeder. Akıllı olanlar ise dünyaya ederinden fazla ehemmiyet vermeyip hırsı ve açgözlülüğü terkedip insanca yaşamaya bakar. Sadece ahmaklar ölümü düşünüp hesap kitap etmeden pervasızca umarsızca ve fütursuzca yaşarlar.