çocukların canavar ruhlu olma ihtimali

yoktur. ancak bilişsel ve duygusal gelişimlerini tamamlamadıkları için davranışları kontrollü değildir. bu yüzden bir çocuk kardeşini boğabilir, bir kediyi öldürebilir, evi yakabilir ...

öğretmek, örnek olmak içindeki kötüyü yoketmese de kontrol edebilmesini sağlar. burda da aileye, okula büyük iş düşüyor.

ısırma olayları çoğunlukla yanlış algılandığı için düşünülüyor olabilen ihtimaldir.

yalnızca emme ve soluma refleksiyle doğan çocuklar, dış dünyayla iletişimde emme/ağzına alma reflekslerini çok sık kullanır. genellikle sevgisini gösterme yolu olarak tek bildiği şekilde ısırmak tadına bakmak ağzına sokmak ister sevdiklerini. ana babanın, varsa kardeşlerin arkadaşların kevgire dönmesi genelde bundan. saldırganlık olarak algılayıp kızmamak, hatta sizi sevmeye çalıştığını anlayarak karşılık vermek gerekiyor.

(bkz: akran zorbalığı)