kendini tanıyamamak

benm ne konuşmam kendi konşmam ne yürüyüşüm ne bakışlarım ne gülüşüm. farkındayım kendim olmadığımın ama kendim nasıl biriyim bilmiyorum. kendim olmaya çalışıyorum kendimi tanımadığım için bi bakmışım başka biriyim. ben kimim?

belkide benim kişiliğim kişilksiz olmaktır.

psikolojik sorunlar yaşadığınız dönemde size gayet normal gelen davranışlarınızı, kendinize geldiğinizde ben ne yapmışım diyerek eleştirmektir.

yaşam çok kısa, çok kırık dökük. Hiçbir şey bilmiyoruz, kendimiz hakkında bile...

Boşver kendini. Tuttuğunu yap, kaçan kurtulsun.

Neticesinden sen; başkalarının tanımladığı kadarsın.

sadece görüntüyle değil, davranışlarla da kendini tanımamaya başlanılabilirdir.
artık eskisi gibi gülememem, her defasında aklıma gelen o durumun beni deli gibi ağlatması.

aşkın yan etkisi.

hiç yapmam dediğin şeyleri yaptığın zamanlardır.

Neydiki küçükken istediklerimiz hayallerimiz ve şimdi oluşanlar, hayat hayallerin hepsine izin vermiyor tercihlerinizi dikkatli yapın... kendinii iyi tanıyın olmayacak hayaller yerine olasılığı daha yüksek hayallere tutunalım.

dagitmaktir,herseyi boslamaktir, ise gitmeyip evde yatmaktir,uc gun evden cikmamaktir.

Saatlerce yatakta çıplak yatmaktır ve yataktan çıkmaya karar verip aynaya baktığınızda, bakışlarınızdan korkmaktır.

bir kaç zamandır gerçekleştirdiğim eylem hiç yapmayacağım şeyleri yaptım ve yapıyorum bazen ne yapıyorum da diyorum ama bi cevap bulamıyorum bu aralar kendimi pek tanıyamıyorum.

ne gemiler yaktim, ne gemiler yaktim,
o kadar yandiki canim sonunda karsidan baktim,
ne goreyim kendime yildizlardan daha uzaktim. sozleriyle sezenin cok guzel anlattigi durum.

aldatıldım. kandırıldım. yarı yolda bırakıldım. en güvendiğim insanlardan darbe yedim. hayatta yapmam dediğim şeyleri yaptım. kısacık sürede hem de. tanıdığımı sandığım insanın baştan beri rol yaptığını öğrendim. inandığım değer verdiğim tüm her şeyi yıktı. canım acımıyor. sadece boşluktayım. ve tarzım olmamasına rağmen http://www.youtube.com/watch?v=tHnoewqUJp0 dinliyorum. kendmi gerçekten tanıyamıyorum. birinin tutup beni silkelemesi lazım. ya da vazgeçtim daha neler yaşanacak benim silkelenmem lazım.

Son bir iki haftadir icinde bulundugum durumdur. Son 7 aydir bana ters geldigini dusundugum bir takim seyler yapiyorum hosuma gitmiyor ama rahatsizlik da duymuyordum. Yalniz yaklasik bir hafta once isin biraz b*ku cikti sozluk kendimi taniyamiyorum. Secimlerim bana yeni bir yol yeni bir karakter seciyor galiba sozluk. Sonumuz hayrola. Lan lan lan neye donustum ben sozluk mum isiginda tutsu esliginde entry giriyorum hay amk boyle biri degildim ben.

bu kadarlık yaşımda * ilk defa başıma gelen durumdur.
son bir aydır, stresten kaynaklanan sıkıntılarım yüzünden abuk subuk hareket etmem sonucu kendime "ben ne yapıyorum" dedim. "sen kimsin?" dedim kendime. "o sakin ve iyi huylu kıza ne yaptın?" dedim. cevap alamadım.
kendimin eski tanıdığım, iyi huylu ve sakin kişiye dönüşeceğim zamanımı bekliyorum.

bugün içinde bulunduğum durum.

yaklaşık 2 yıl önce yazar oldum buraya. bir kaç entry girdikten sonra devamını getiremedim. nedense aklıma geldi bugün. dedim ''benim uludağda hesabım vardı bakayım gerçi şifreyi unuttum ama muhtemelen şudur'' deyip açtım sayfayı. şaşırtıcı ama sürekli unutkanlığından yakınan ben şifremi hatırladım. neyse girip baktım neler yazmışım diye. bu ne lan dedim. bunları ben mi yazmışım. o entryi bir yerde karşıma çıksaydı ve kimin yazdığını sorsalardı 'ne biliyim lan, yazılırken yanında mıydım?' falan derdim herhalde. insanın yazdığı bir yazıyı hatırlayamaması ne kadar tuhafmış.

ayrıca yeni tasarımını da çok beğendim sözlük. belki artık daha fazla zaman ayırabilirim sana.

Alkol aliminin ertesi gunu diger geceyi sorgulama durumu.

(bkz: berberden mi çıktın gardaş)

''kendi'' dediğimiz varlığın hiçlikle iç içe geçtiği gerçeğine temas etmektir. ben kimim ki kendimi tanıma yetkinliğine erişeyim? ya da ortada tanımlı bir ben mi var ben onu kabul edeyim? hiç işte.

Ard arda 3 soruyu doğru çözünce yaşadığım hissiyat.

benim o. başkalarını tanımayı bırak, kendi vereceğim tepkileri bile ayarlayamam ben. bu yüzden çoktur insan kaybetmişliğim. atıyorum, bir konuda yüzde seksen haksız olduğumu biliyorum, iyice düşündüm haksız olduğuma karar verdim, iş özür dileme boyutuna geçti, söyleyeceklerimi ayarladım geçtim sorun sahibi kişinin karşısına. bak yalan söylemiyorum, ağzımdan bir anda ne ayarladıysam onun tam tersi ya da tamamen alakasız yüzde yirmi haklılık payımın olduğu kelimeler çıkar. bok sürdürmem kendime ama en aptal, en gereksiz zamanlarda sürdürmem. diğer zamanlar da ya çok mülayim olurum yada gurunu sikerler derim. ama en lazım olduğu anda çıkarırım kalkanları sıçar batırırım durumun içine. geçen iyi sıçtım da allahtan toparlandı neyse. yani anlatmak istediğim ben kendimi tanıyamıyorken başkaları gibi diyemem ben sevdiceğimi nefes alışından bilirim, en yakın arkadaşımın kulağına su kaçtığını yüz metreden anlarım falan. 30uma yaklaştım ana babamı zor çözdüm ben, kendimle hala sorunlarım var, mesela en sevdiğim renk ne onu bile bilemem. sürekli değişir çünkü. bundandır ki istemem kimse de beni nefes alışımdan tanısın.gerek te yok zaten. yalnızlığa mahkumsanız, ya seve seve ya ske ske yalnız yaşayasaksınız. zorlamanın alemi yok.
başıktan da baya bağımsız olmuş ama olsun, dursun burda bu.

seven insan umutlu insandır. sevgisizse koca bir hiçtir. sevmeyi denemelidir. sevmelidir. severse yaşadığını fark eder.

Arada bana da oluyor daha sen kendini sevmiyorsun millet nasıl sevsin seni gibisinden. Böyle inişli çıkışlı oluyorum bazen bir mutlu bir mutsuz bir atarlı bir sakin, evde farklı okulda farklı. Ben de yoruluyorum ben kimim yahu diye soruyorum.

Hayatım boyunca "ben olsam böyle yapardım, şöyle yapmazdım. Salağa bak zuhaha" diye yaşadım bir kafesin içinde. Ama bir şeyler yavaş yavaş gerçek olmaya başladıkça, yani artık 1. tekil şahsa doğru yol aldıkça işler değişiyor a dostlar. Artık kendinizin olduğunuzu sandığınız kişi olmadığını idrak ediyorsunuz.