gece ev telefonunun çalması

sesi bile insanı dondurur. gece telefon çalınca anında uyansam da korkudan asla kalkıp bakamam. yerimden doğrulur birisinin uyanıp açmasını beklerim. annem genelde telefonu açan olur ve hep şuna benzer konuşmalar yankılanır,

-ne!
-ne diyosun ay yapmaa!
-ay nası olmuş!
-of nasıl olur böyle birşey yaa!

birbiri ardına sıralanır. konuşmanın bitmesini beklerken aklınızdan bin tane şey geçer. sanki öyle büyük bir olay olmuştur ki bundan sonra hayatınızın asla eskisi gibi olmayacağını düşünürsünüz. o an kendinizi herşeye hazırlamaya çalışırsınız. olağanüstü korku ve merak yaşatır size. son aylarda üç dört defa bu tip telefon gelse de hepsi önemsizdi ve şu an sebeplerini hatırlamıyorum bile. sanırım biraz pimpirikli bi ailem var. ve sanıyorum annem de panikatak.