bugün

uyuz oluyorum

asansöre bindiğim katın numarasına basıp bir saat zemine inmeyi bekleme şaşkınlığıma uyuz oluyorum...

genelleme yapıp her şeyi bir şeyin içine katıp kıyıda köşedeki kalan güzellikleri es geçen o katı anlayışa uyuzum... her türlü katı anlayışa uyuzum içinde bi türlü anlayış ve hoşgörü barındıramadıklarından... barındırdıkları boşlukları göremeyişlerine de uyuzum yoksa boşlukla yok bi derdim...

bu ara bana uyuz olanlara uyuz olamayışıma uyuzum en başta...sonrasında nasıl oluyor da eskişehir’in havasını özlüyorum ifadesindeki kendi şaşkınlığıma uyuzum...
çözümü uzun zaman alması muhtemel üzücü ruh hallerinin arsızlığına uyuzum....
bir renk var turkuaz...onun her dem göremeyişine uyuzum...
bir zaman var asap bozucu...onun her dem araya sevimsizce girişine uyuzum...