ayrılığın ardından

o en güzel günlerden biriydi , yanımda yanıbaşımdaydı , arada ''ufak tefek sorunlar vardı ama hiçbir zaman ciddiye alınmamalıydı '' derdi . '' küçük kadınım '' derdi ve ''hep öyle kal '' derdi , ne hayaller ne umutlar ...mesela '' iki çocugumuz olsun , isimlerini sen koy '' derdi , ''bir evimiz olsun içi umut , mutluluk dolsun '' derdi , o sessiz gece , o dingin karanlık , kuru soguk , üzeri buz tutmuş bir göl ve kenarında içinde birbirini acımasızca kırmaya çalışan iki insan ...bir an hayatın verdiği karmaşa ile birbirimizi kırmaya daha da incitmeye başlamıştık oysa ki ikimizde birbirimiz için bulunması çok güç bir ikiliydik , bazen şans bazen de ne ise bilinmeyen bir şeytan tüyü çeker insanları birbirine ama ne çare sevgimiydi bizi birbirimize saran , ortak noktayı bulduran yoksa bizmiydik sevgiyi öldürmemek için can çekişen farklı vücutlarda ...ama nihayetinde ayrılıklar , yalnızlıklar da bir dersmiş insana bunu ögretiyor , yeniden sevmeyi daha çok sevmeyi aksine sahiplenmeyi ögretiyormuş her aşkın bir gün biteceğini yalnızca birçok farklılıkların insanlar arasındaki sevgiye engel olmamasını ögretiyorumuş ,ardından pek fazla yazılıp çizilmemesi de gerekmiş aslında bunu da ögretiyor ...off off bitmez bu ....