bugün

işe giderken gelen hep aynı günü yaşıyorum hissi

bir tür deja vu. ama bir kereye mahsus değil, her güne, daha doğrusu her sabaha özgü... tercihen metroyla ya da otobüsle işe giderken, hep aynı güzergahtan geçildiği, hep aynı ağaçlar, aynı fabrika bacaları, aynı dağ silüetleri pencereden arz ı endam ettiği için, o günü diğerlerinden ayıracak bir kıstastan yoksun olmak, aynı iş gününe yüz bininci kez baştan başlandığı hissi, daha yüz bin kere de başlanacağı sıkıntısı, hüznü...