fenerbahçe yi 7 0 yendiklerine inanan cimbomlu

insan olanın, vicdan sahibi olanın yüreğini sızlatan galatasaraylıdır.

son yıllarda oynanan derbi maçların neredeyse tamamında ezilerek yenilen bir takımın taraftarının ruhunda açılan yaraların bir yansımasıdır. inanmak ister buna; mutlaka öyle olmalıdır. insanın mutlaka söyleyecek bir sözü olmalıdır her daim; gerek zalimliğe feryatlarıyla karşı koymak gerekse bir teselli, bir yudum su çöl sıcaklığına... gerçeklerin acı olması, onu psikolojik açıdan farklı bir gerçekliğe itecek, ruhsal dengesini yitirip ölmüş yakınlarıyla sohbet eden kişi gibi paralel bir evren yaratacaktır kendine. o evrende kadıköy yoktur; 55.000 yırtıcı yoktur. sevgi vardır sade; pamuklara sarıp sarmalanmış mutlu bir hatıra... pazardan gelirken yolda karşılaştığı galatasaray'lı komşusuna 6 işareti yapmak için elindeki poşetleri yeri indirip bir de utanmadan 'napıyım komşu tek elle anlatılamıyor başınıza gelenler' diyen vicdansıza, ahlaksıza bir başkaldırmaktır bu 7-0. zalimin egemen olduğu bir kurguda yeni bir felsefi açılımla kanatlanmak; insanın ne kadar özgür olduğunu ispatlamaktır, sizin alex'iniz varsa bizim de hayallerimiz var demektir.

inafsız bir yağmur yağarken kaçacak bir yer bulamayan kedi yavrusunun yağmur damlalarıyla savaşmasıdır aslında. bu sahne karşısında biliriz ki taş olduğu içindir o kediciği üzerinde tutan yollar erimiyorsa. üzerine gelen güce karşı hiç bilmediği bir kalkan oluşturmak yahut street fighter'ı hayal edip o güce karşı aduket hareketi yapmaktır bu maçın gerçekliğine inanmak.

velhasıl kelam gerçekte muhtemelen hiç var olmayan, olsa bile aşağı mahalleyle yukarı mahallenin maçı olup olmadığını bilemeyeceğimiz bir mücadelenin buruk bir hatırasından ibaret hayali taşıyan, insafsızca alay eden kalpsizlerden başka herkesin yüreklerini dağlayan insandır. bir de 'biz asla tek maç için konuşmayız sizin gibi' dedikten sonra bu hayalini söylemez mi; bu kötü kaderi bir kilo rakıya gömesimiz gelir.

not: 50 karakter muhalefetine uğramışızdır.