babanın ölmesi

Yıl 02 11 2021 babam son kez çıktı evden.
O günden bu güne yaşadığımız hiç bir anının için de olmadı babam.
Hiç birlikte sofraya oturmadık o günden sonra.
Hiç yeni fotoğrafımız olmadı.
Torunu oldu dünyalar güzeli, göremedi.
Nasıl değiştik, nasıl yandık, ne zaman nelerde içimizden “ ahhh be” dedik bilmedi.
Başımıza iyi kötü neler geldi göremedi.
O günden sonra telefonun öbür ucunda olmadı.
Hiç iyi haber veremedik yada dardayım yetiş gel baba diyemedik.
Bize, son olduğunu bilmediğimiz bir bakışı vardı, hala gözlerimin önünde
Son olduğunu bilmediğimiz cümleler kurdu
Son olduğunu bilmediğimiz bir an son kez yan yana oturduk
Sonra bir daha hiç bir ânımızın hiç bir anımızın içinde olmadı babam.
Ailesinden , canından birini o soğuk toprağa koymuş insanlar bilirler , o son ânı unutmaz unutamazsın.
Ya da yanınızdan geçen yabancı birinin kazağının renginin size hatırlattığı o hissi.
Ben o hastane koridorlardaki taşların rengini hiç unutmadım mesela. Yoğun bakım kapısının 50 metre uzağında kaç sandalye olduğunu bile hatırlıyorum hala…
Birde verilen o acı haberin kemiklerime kadar işlemiş serin bir korku ve “ şimdi ben ne yapacağım?” endişesi kalmış aklımda. Ki hala ilk günkü gibi iliklerimde , artık nasıl yerleştiyse …
Babam yaşasaydı yeni anılarımız , yeni fotoğraflarımız da olurdu hatta bence hayata karşı daha dik ve cesur bir duruşum olurdu.
Çünkü babalarını kaybetmiş kızlar bilirler ne olursa olsun hep biraz güçsüz cesaretsiz ve eksik hissediyorsunuz hayata karşı.
Babamı kaybettiğimden günden bu güne ölüme karşı duygularım hayata karşı bakış açım epey değişti. insanın bir ayağı dünyadan kesiliyor belkide bilmiyorum.
Ama değişmeyen tek bir şey var oda kaybetmiş olmanın bağrınızda açtığı o koca çukur ve o çukurda esip yüreğinizi sızlatan serin yel…
Tabi birde her geçen gün kat be kat artan özlem …
Babam, yüreğimin sızlayan köşesi, keşke sana bunu söylemin bir yolu olsaydı , inanki ne yapar ne eder o yolu bulur, koşa koşa gelir ve seni çok özlediğimi söylerdim…