işgaldeki evinin anahtarını saklayan azerbaycanlı

28 yıl önce ermeniler tarafından işgal edilen karabağ'daki evinin anahtarlarını hala saklayan azerbaycan türkü kardeşlerimizdir.

geçtiğimiz gün yıllardır işgal altında olan zangilan bölgesi kurtarıldı.

zangilan'ın kurtarılmasının ardından twitter'de gelişmeleri takip ederken şöyle bir tweete denk geldim;
görsel

boğazım düğümlendi...
gözlerim doldu...

azerbaycanlı bir ninemiz/teyzemiz, işgale uğrayan evinin anahtarlarını saklamış, torunlarına anahtarların hangisinin hangi kapıyı açtığını öğretmiş...

azerbaycanlı ninemiz o anahtarları saklayarak kendi çapında işgale direnmiş, vatan toprağının günü geldiğinde işgalden kurtarılacağına dair umudunu hiç kaybetmemiş...

bunu görünce gerçekten şok oldum.
zira bundan yıllar yıllar önce 2 sene önce kaybettiğim babaannem ile aramda geçen bir anahtar mevzusu geldi aklıma.

selanik'in vodina kasabasından göçen, göç etmek zorunda kalan babaannemin babası, vodina'daki evimizin aynısını yapmıştı burada.
ve burada yaptığı evimizin büyük cümle kapısını açan koca bir anahtar vardı.
komple demirden...

çocuk aklımla babaanneme "bu anahtar neden bu kadar büyük" diye sormuştum.

o da bana bu anahtarın (anahtar demiyordu rahmetli babaanneciğim "açar" diyordu o da) vodina'daki evimizin cümle kapısına ait olduğunu, bir gün vodina'daki evimize döndüğümüzde bu kilit ve anahtarı götürüp yeniden o evimizin kapısına takacağımızı söylemişti...

rahmetli babaanneciğim bir daha vodina'daki evini göremedi, o büyük anahtar ile kapısını açamadı. zorla koparıldıkları topraklarına evine dönemeden göçüp gitti...
ama zangilan'lı bu teyzemiz, 28 yıldır sakladığı anahtarlarıyla evinin kapısını açacak yıllar sonra.

sanırım anahtar saklamak ninelerimizin çektiği acılarına dair umutlarını tazeleyen bir ritüel biz türklerde...

umarım bir gün ninelerimizin sakladığı tüm anahtarlar ile bir zamanlar sahip olduğumuz evlerimizin kapılarını yeniden açarız...

ne mutlu türküm diyene...