bir kızın peşinde koşmak

lise birinci sınıfa kayıt yaptırmak için okula ilk gittiğim gün bir kız gördüm o da lise bire kayıt yaptırıyordu ve umarım aynı sınıfta oluruz diye geçirmiştim içimden...şans bu ya aynı sınıfa hatta önlü arkalı sıralara denk gelmiştik...kısa sürede iyi bir arkadaşlığımız oluştu, ben aşığım ama onun bundan haberi bile yok...o zamanlar okula minibüs ile gidip geliyorum, bilen bilir istanbul Bahçelievler lisesi'nde okuyoruz benim evim kocasinan semalarında...kızın evi ise şirinevler'de...okulun köşesinden bineceğim tek bir minibüs ile eve gitme imkanım olmasına rağmen sırf onunla zaman geçirebilmek için her gün...evet istisnasız her gün...bahçelievler yayla'dan şirinevler'e kadar yürüyordum...daha sonra minibüse şirinevlerden biniyordum...onunla geçen fazladan 15-20 dakikanın bana yaşattığı şeyi anlatamam...bu böyle bir seneye yakın devam etti ama ben ona hiçbir zaman açılacak cesarete sahip olamadım...başka kızlarla çıktım kısa süreli ilişkilerim oldu, lise zamanı zaten ilişki dediğin ne ki...elini tut sinemaya git...falan filan...şimdiki liseliler gibi değildik...açılmama sebebim ise ya "hayır" derse ve arkadaşlığımız biterse korkusuydu...onsuz geçecek bir lise hayatını kaldıramazdım...lise bitene kadar arkadaşlığımız devam etti, havanın güzel olduğu okul çıkışlarında onu evine kadar götürmek sonra eve gidene kadar onu düşünmek...haaa sanmayın baş başa yürüyoruz...5-6 kişiyiz...kızlı erkekli...onun dışında herkes benim neden yürüdüğümü anlamıştı bir tek o anlamadı...ya da anlamıyormuş gibi yapıyordu...neyse öyle ya da böyle lise bitti...aradan seneler geçti...2019'da istanbul'a iş için gittiğimde şans bu ya Beylikdüzü'nde yolda karşılaştık... kaldırımda yürürken bir anda karşımdaydı ve salak salak yüzüme bakıyordu..."berfo???" dedi şaşkın şekilde...."****" dedim titrek ve ürkek bir sesle...sarıldık...özlemişiz son gördüğümün üstünden 20 sene geçmiş dile kolay...o anda çok acil bir işi olduğunu söyledi, telefon numaramı istedi ve uzaklaştı...ertesi gün "bi kahve?" şeklinde bir mesaj aldım...buluştuk...kahve içerken eskilerden konuştuk ve artık 38 yaşında olmanın dayanılmaz hafifliği ile 20 sene önceki aşkımı itiraf ettim...ne öğreneyim...o da bana aşıkmış...ben sormadığım için o da cesaret edip bana söyleyememiş...iki salak aşık, aşkımızı yaşayamadan yaşlanmış başka insanlarla evlenip çocuk sahibi olmuş hatta ben boşanmış o ise boşanma arifesinde...saçma bir hayatın içinde sürüklenip gitmişiz...o hala istanbul'da ben artık izmir...eee 23 sene önce aşık olduğum, 3 sene boyunca aşkından kilometrelerce yol yürüdüğüm o dünya güzeli kadın da bana aşıkmış meğer...keşke onu kaybetmekten korkmadan içimdekileri dile getirecek cesarete sahip olsaydım, belki de şimdi çok farklı bir hayatım olabilirdi....