en çok üzüldüğünüz an

3 yıl önce,babanemi hastaneye kendi ellerimle götürüp,üç dakika evveli sohbet ederken bir anda kalbinin durduğunu duyduğum o an. doktorların odaya doluşu,güvenliğin beni dışarı çıkarması..kabus gibiydi. şükür ki direndi,atlattı. lafın özü,çok kıymetliniz birinin artık bu dünyada olmayabileceği ihtimali bile kalbini paramparça ediyor. hoş gideni de kabul edemiyorsun,o çok ayrı.