öğretmen olmak

koruyamadığımız her çocuk bizim suçumuz. kalbi kırılan her çocuk bizim de suçumuz. çocuk kalbi kırdı diye ağzına kafa atamadıgım her yetişkin için öfkeden deliriyorum.

koca koca insanlar buna ağladık. bi çocuğun kalbi kırıldı ve onun dökmediği yaşları iki koca kadın sarılıp biz akıttık. ben hala duramıyorum. içimdeki şeytanları susturamıyorum. kapıyı kilitleyip arkasında onun o güzel kalbini kıran berbat insanı duvardan duvara vurarak dövmediğim için kendime kızıyorum.

kalbimin içinde bir şeyler kaynıyor. bunu anlayabilir misiniz bilmiyorum.

keşke kaldığı durumda ben kalsaydım. belki keşke o an yanında olsaydım ve o soruyu soran ağzın içine yumruğumu soksaydım gırtlağına kadar. benim çocuğuma.. diye başlıyor bütün isyanlarım. benim çocuğuma..

nasıl sorabilirsin. nasıl acısını tazelersin?..

ne bileyim.
anne baba değilseniz, öğretmen olmayı anlayamazsınız.