kendi kendine yetmeyi bilmek

Sanirim abarttigim durumdur.
Her seyi kendi kendime yapmaya, her durumla tek basima basa cikmaya o kadar alismisim ki, basima ciddi bir sey geldiginde bir yakinimi arayip haber vermek, yardim istemek aklimin ucundan gecmiyor. Bunun sebebi ailemin veya arkadaslarimin ilgisizligi degil de benim kendimi kendime kanitlama cabam sanirim. Cocuklugumdan beri karakterimin bireysellik uzerine sekilledigi belliydi fakat sinirlarini hic bu kadar net gorememistim.

dun ufak bir trafik kazasi gecirdim surucuyle karsilikli ozur diledik, ambulansa gerek yok hic uzatmayalim birseyim yok dedim bitti gitti.

Sonra o şokla birlikte anksiyete krizim bi basladi dedim ya ic kanama geciriyosam, dalagim yirtildiysa, kaburgalarim kirildiysa şokun etkisiyle farketmiyosam diye dusunurken zaten universitenin icinde olan acil servisin kapisinda buldum kendimi. Iceri girdim anlattim durumu sagolsunlar hemen ilgilendiler rontgenden ultrasona kadar baktilar hatta kan ve idrar tahlili de yaptilar 3 saat kadar acilde kaldim neyse birsey cikmadi ve gonul rahatligiyla ordan ayrildim. Bu sirada prosedur geregi form falan dolduruldu haber vermemizi istedigin yakinin var mi dediler, ailem hastaneye 6 km uzaklikta oturmasina ragmen yok dedim sonucta bosu bosuna niye telaslandirayim insanlari neyse oyle boyle derken ciktim hastaneden, bir de eve donerken yolumun ustunde kuafor vardi girdim saclarimi kestirdim degisiklik olsun diye.

Simdi dusunuyorum da ben guclu olmayi, kendi kendine yetmeyi cok yanlis anlamisim galiba.