bugün

öğretmen çocuklarının torpilli olması

90'li yillarda sinifimda en az bir ögretmen cocugu olurdu.

Hicbir ögretmen ne kendi cocuguna ne de arkadasinin cocuguna torpil gecerdi. Aksine kendilerinden daha fazla performans beklenirdi. Okuldan kacamaz, sinifta yaramazlik yapamaz, annesine/babasina okulda “anne/baba“ diyemez, sinavda kopya cekemez, bir de diger arkadaslari tarafindan sürekli kendisine torpil yapildigi sanilir, vs. vs.
Kisacasi; en kötü ögrencilik dönemini ögretmen cocugu cekerdi.
Bu nasil torpil, nasil ögrencilik?

tabi günümüzde bu durum ne hal aldi onu bilemem.