geceye bir gerçek bırak

Babaannem yaklaşık 2 sene önce vefat etti. Beni çok severdi. Nasırlaşmış elleriyle hep yüzümü severdi. Büyüdüm, sakallı bir adam oldum o yüzümü sevmekten vazgeçmedi.

Geçen mezarına gittim ve bir an kafama şu dank etti orda. O beni seven eller çürüdü. Bir tek yaşanmışlıklar kaldı ama onlar da git gide bulanıklaşıyor. Geriye işte şu toprak yığını kaldı. Başında mermeri olmasa biri var mı yok mu o bile bilinmeyecek.

Ölüm denilen illet ilk defa bu kadar korkuttu. Yok olmak. Bir zaman anımsanmak ama sonra tamamen yok olmak. Sanırım hiçbirimiz bundan kaçamayacağız!