fazla tevazu enaniyettendir

"Tevazuyu fazla kaçırıyorsun."
Çok sevdiğim/beni de çok sevdiklerini bildiğim birbirlerinden çok başka 2 arkadaşımın benim için kurdukları cümle. "Bu kadar da yapma." Diyorlar...
Bana yine esmerr günleer!
Kendimi ifade edemiyorum sanırım? Ya da gerçekten kibirliyim o zaman ben?

Bu düşünceler aylardır kafamı kemirmekte. insanın kendini bilmemesi/anlayamaması bir tek bana mı oluyor? çözemedim; çok da zor olmasagerek esasen.

Fazla tevazu dedikleri şeyleri düşünüyorum şöyle aslında bakıyorum altında yatan tek şey benim "özgüvensizliğim". Başka hiçbir şey degil. Ama nedendir bilinmez içimi gıdıklayan bir şeyler var sözlük. Onların bu cümleyi söylerken kibirli olduğumu iddia etmeleri durumu söz konusu değil elbette; onlar benim üzülmemi istemezler, tanırlar beni. Peki benim derdim ne de kafama bu kadar takıyorum bunları? Neden ayrıntıda boğuluyorum? Tevazuyu tezellülden nasıl ayırıyoruz?! Sorun şu ki; Onlar benim en sevdiklerim. Onlar biliyorlar beni. Fakat bilmeyenler de böyle düşünebilir o zaman. Bu düşünce beni üzüyor gerçekten. insanların düşüncelerini neden bu denli önemsiyorum?

insanın başına ne geliyorsa özgüvensizlikten geliyor. Ben bunu anladım.
Sadece şunu söylemek istiyorum naçizane; bu cümleyi kurarken 2 defa düşünün. Karşınızdaki kişiyi iyi analiz edin lütfen. haketmiyor olabilir. Sandığınızdan fazla kafaya takacak/etkilenecek olabilir.
Ne yazık ki fazla tevazu kendine güvensizliğin zirvesi olabilir...*