sonun sonsuzlugu

XI

bir şiire başlamadan önce
nokta koymayı öğrendim;
yeni baslanmıs bir seyi
yitirilmis görmeyi..
tufanlar da istemiyorum artık
bir dünya kuruyorum kendime
devinimsiz,duruk.
aklımı da kovuyorum cennetlerimden
yüreğimi de şimdi.

gün ısıgı dır beni kör eden
yağmurlardır yaralayan
ve eve döner gibi yapıp,
kendime döndüğüm her akşam
anladım,yüreğimde doldurulmamış
ucurumlar olduğunu
karsılıksız sorular göveriyordu.
aklımın genis ovalarında.

iste bir zamanlar
denize kavusan ırmak
simdi gerisin geri dönüyor
kaynağına