dünyayı sevememek

sebebi hayatı çok ciddiye almamız.
oysa ki yaşam bütünüyle komik. ironik yani.

babamın dayısı çok esprili bir adamdı. eşi çocuklarıyla birlikte onu terketmekle kalmamış, evdeki bütün eşyaları da almıştı. boş salonun parkesi üstünde ağlarken hatırlıyorum. yıllarca şehirden şehire taşındı. alkolik bir şekilde yaşadı. hala espri yapabiliyordu. sigaradan astım koah hastası oldu. ama hala şakalar yapıyor, en ciddi aile toplantılarında milleti yerlere yatırıyordu.
birgün beyin kanaması geçirdi. artık doğru düzgün konuşamıyordu. hastaneden gizlice kaçıp kahve sigara keyfi yapıyordu.
bir ara bana bir şeyler söylemeye çalışırken bir an duraksadı. '' ne diyorum ben yeaaa kehhh kehhh kehhh''
şu an kendisi ölü. yaşamını hayata sövmek yerine onun esprilerine gülerek geçirdi.

bu adama bu kahkahaları attıran şeyi diyorum işte. hayatın kocaman bir şakadan ibaret olması. önemli olan gülüp gülmememiz.