hüsamettin tambay

albayım öfkem dinmiyor. her seferinde yanına gittiğimde aynı şeyleri yaşamaktan boğuluyorum. önce uzun uzun telefonla konuşup sonra azcık daha kalsaydın diyor. gözlerimin içine baka baka bunu diyebilecek kadar pervasız. ben sessiz olduğum için albayım insanlar istedikleri gibi davranabilceklerini düşünüyorlar. ama artık ben de onların canını sıkıyorum, tam kapıdan çıkarken gerçek düşüncemi belirtiyorum. buruşuk bir suratla vedalaşıyoruz. üzülmüyorum bilakis sıkıntılı bi gülümseyiş bırakıyorum onlara. düşünmelerini istiyorum albayım. yalancı iyimserliklerinden sıkıldım insanların. hayatlarındaki hiç bi şeyi değiştirmeyip farklı sonuçlar bekleyen insanlarla dolu bi dünya oluyoruz. ben bu oyuna katılmak istemiyorum. ve değişmek istemeyen kimseyi de değiştirmek istemiyorum. bazı insanlarla sadece kavşaklarda karşılaşıyorum ve o anlarda bile sıkılıyorum onlardan.