bazı insanların çok iyi olması

bazı insanlar çok iyi sözlük. hatta o kadar iyi ki, insana ben neden varım diye düşündürtüyor yani o insan varsa ben neden varım? hayatım boyunca hep iyi insanlara denk geldim evet, sürekli ne kadar kötü olduğumu hatırlatıp durdular ama bazen şaşırıyorum acaba bu benim lanetim filan mı? düşünsenize hiç tanımadığınız bir insan, onu evinize alıyorsunuz, ailenizle tanıştırıyorsunuz ve her ihtiyacına koşuyorsunuz, yalnızlığını unutturup kahkahalarınıza ortak ediyorsunuz. çok duygulandım ya, fazla fazla teşekkür edemiyorum öyle yoğun duyguları pek gösterebiidiğim söylenemez de, öyle işte.

arkadaşımın arkadaşının babasının arkadaşının arkadaşı ile irtibata geçtim, daha doğrusu haber gönderdim onlarla hiç direk görüşmedim. sonuçta yabancı bir ülkeye gidiyorum tanıdık birilerinin olması iyi olur diye. havaalanından karşılamaya gelerek ilk golü attılar, sonuçta gelmeyebilirlerdi, öyle bişey istememiştim. gideceğim ev onların evine 40 dk uzaklıkta ama işyerlerine yakındı, evden çıkıp havaalanı ile birlikte 2 saatlik yol çekmişlerdi. ev sahibimle konuşup yalnız olmadığımı hatırlattılar. bu arada her hareketlerinden önce 15 kere hayır teşekkür ederim diyerek ısrar ediyorum istemiyorum diyorum ki gerçekten de istemiyorum sonuçta onlara karşılığında verebilecek bişeyim yok, bu kadar iyilik bende yan etkilerini fena gösteriyor da. neyse sözlük eve yerleştirdiler ki iyi de etmişler aslında yoksa ben ev sahibi olacak adamla kavga eder evsiz kalırdım, öyle huysuz aksi bir adam. çevreyi gezdirip nereye güvenip nereye güvenemeyeceğimi filan anlattılar. bir tanıdıkları varmış, onunla tanıştırıp numarasını verdiler, yalnız yaşıyorsun gece bişey olsa bizim gelmemiz 1 saat sürer ama ona güvenebilirsin hepimizi istediğin saatte ara diye. sonra sabah iş yerinde kahvaltı yapacağız seni de bekliyoruz dediler ve ayrıldılar. olayların şokuyla ilk gecemi geçirdim, acaba bu kadar iyi insanların benle işleri ne diye düşündüm ama verebilecek bir cevabım yok.

her yere geç kalmamla tanınırım, en az 1 saat havadan geç kalmamın lafını yakın çevrem artık yapmaz bile. bu sefer geç kalmak yok dedim, tam zamanında çıkacakken gözlüklerimi bulamadım. yarım saat kadar gözlük aradıktan sonra umudumu kesip gözlüksüz çıktım. tabi tabelaları karıştırınca biraz kayboldum bide, açık market aramıştım elim boş gidemezdim, o kadar uğraşmışlardı benim için. neyse artı hediyeyle uğraşınca yine geciktim, aradılar, geç kaldım diye kızarlar diye düşünürken acele etme kendini yorma yol yorgunusun biz bekliyoruz zaten sen rahat ol filan diye lafa başladılar. neyse sözlük sonunda yeri buldum ve hayatımda gördüğüm en çeşitli hamur işi barındıran sofraydı. kadın nasıl uğraştıysa artık, bir an unlu mamülleri kiraladık filan sandım.
anne baba, 3 çocukları, 1 gelinleri ve ben. normalde sadece 3 oğulları ve babaları işte oluyor kadınlar gelmiyormuş kendimi rahat hissedebilmem için ve tüm aileyle tanışabilmem için anne ve gelin de gelmişti. en küçükleri bendim ama yaşlarımız yakın sayılırdı. sözlük ben görmedim bu kadar şeker bi aile ya, baştan sona kadar o kadar eğlenceliler ki, sürekli birbirine takılan 3 kardeş ve birinin karısı, oğullarına sürekli ayar veren baba, babaya ayar veren anne. bide ortada şaşkın şaşkın izleyen ben. tabi onlar için misafir konumunda olduğumdan tüm sohbet benim üzerimden dönüyor.
sanırım şu diyalog yeterli:
-bak kızım, sen ailenden bize emanetsin artık burdaki baban benim, annen o, abilerin de bunlar. ablan da orda. günün her saati her an hepimizi arayabilirsin, diyen babadan sonra ortanca oğul devreye girer:
-bak rahatsız eden olursa, başın sıkışırsa hepimiz burdayız, abiniz, derken küçük oğul sözünü keser
-sen bakma buna bu iyilik meleğidir, biri rahatsız ederse adını vermen yeter, başka söze gerek yok derken baba araya girer:
-kızım ehliyetin var mı? varsa araba seç, metrolarla falan uğraşma buralarda.???!? yok artık dedim sözlük cidden bu kadarı da olmaz. cidden olmaz, iyiliğin bu kadarını dünyada bulmak zor, yani hala insanlık böyle insanları bünyesinde barındırıyor mu? yerimde gerçekten ihtiyacı olan bir insan olsa sözlük sanırım hayatı boyunca yaptığı en doğru şey onların yerinde olmak olurdu. ama yaptıkları hiçbir şeye gerek yoktu ihtiyacım da yoktu, sanırım tek ihtiyacım olan biraz samimiyetti, onu da öyle güzel verip mutlu ettiler ki galiba bikaç ay benim oyuncağı geri verilmiş çocuk sırıtkanlığıyla gezmem garanti. ki bunlar daha küçük şeyler sözlük, ben bu kadar iyi insan, bu kadar iyi bi aile görmemiştim. kendimi kötü hissediyorum, böyle yastığa başımı koyduğumda kendimi dünyada fazlalık gibi hissediyorum hatta, sanki bana birinin kalkıp sen köşede oyna demesi gerekmiş filan gibi geliyor. ihtiyacım yok evet ki anlattım da bişeye ihtiyacımın olmadığını ve anladılar sonunda ama burda önemli olan yardım almak yada almamak değil ihtiyacınız olursa etrafta ne kadar iyi insanların olduğunu bilmek. umarım her ihtiyacı olan onlarla karşılaşır, onlar da hep kendi gibilerle karşılaşırlar.