bugün

sözlük yazarlarının itirafları

-sonunda kabullendim. kabullendim ve profesyonel bir yardım almaya karar verdim. ama bu kadarını beklemiyordum. evet sözlük, kimseye söylemiyorum, ama psikiyatriye gitmeye başladım artık. bunu söylemem lazımdı, ama kimseye söylemeyeceğim. ne yapacağımı bilmiyorum hala. bu sabah havadandır, şehirdendir diye bahaneler uydurup da uyandığım yatağa bu gece; anksiyete, obsesif kompülsif bozukluk, borderline sendromu ve major depresyon teşhisi konuşmuş biri olarak yatacağım. ilaçları kullansam mı ona bile karar veremedim, kabullenemedim açıkcası henüz.

-doktor kişisi "sen kendin kendini böyle yapmışsın" diyor. buna da inanmıyorum sayın doktor. ben böyle yapmadım kendimi. beni böyle yaptılar, bir insan kendini nasıl bu duruma düşürebilir ki? hiç anlamıyorum, bu entryyi okuyup da aynı şeylerden müzdarip olanlar varsa bir yardımlaşmak isterim açıkcası.

-bugün aynaya bakıp üzüldüm kendime biraz. insanın kendine üzülmesi ne kötü bir şey. yazık dedim kendime, acıdım aynadan bana bakan bu salak yüze. kompleksli, içinde zerre mutluluk olmayan biri bakıyordu bana. ne güzel rol yapıyorum ama aslında. biraz yorgunum. ne birazı çok yorgunum aslında. en yakınım, ev arkadaşım, kardeşim dediğim insan bile kendisi aslında içimi en çok bilen insandır, bu kadar kötü olduğunu bilmiyordum inanamıyorum dedi. inanamazsın tabi. ben güzel rol yapıyormuşum. sen salak değilsin. beraber kahkahalarla güldükten bir saat sonra sen uyurken balkonda bir paket sigarayı salya sümük ben bitiriyorum nereden bileceksin.

-insanın kendinden bile bir şeyler saklaması çok kötü. kendime bile itiraf edemiyorum. "çok iyiyim yahu ben" diye dolanıyorum. "çok mutluyum be ben" diye uyanıyorum. kendime bile yalan söylüyorum. yaralarım deşilmesin diye kendimle bile dertleşmiyorum. neyse belki beyaz önlüklü birinden yardım almak iyi gelir. buna da pek inanmıyorum açıkçası. bayaa boka batmış gibi hissediyorum kendimi. her açıdan.