muhabbet kuşunun ölmesi

gün boyu hareketsiz, kanatları düşük bir şekilde durmuştu beyaz kanatlı mavi gövdeli muhabbet kuşum, yatarken son kez baktım, sabaha öleceğine emindim fakat kalktığımda hayattaydı,''herhalde bir kaç saat içinde ölür'' diye düşünerek okula yol aldım. dersteyken telefonum çalmaya başladığında bakmadan tahmin ettim, arayan kardeşimdi,''öldü abi'' dedi ''tamam'' dedim,''babam atabilirse atsın yoksa ben atarım gelince'','peki' dedi kardeşim. kapattım telefonu.

eve geldiğimde iik kafesime baktım boynu bükük bir şekilde yerde yatıyordu, allah ruhlara bir güzellik veriyordu, yaşarken çok şirin olan, sempati duyduğun vücut ruh gidince itici oluyor, dokunmak bile garip geliyordu insana. elime eldiven geçirdim, kafesini çıkardık, ilk başta cansız vücuduna dokundum zira direkt alamadım elime, dokundum, dokundum, kanadına dokundukça kanadı hiç hareket etmiyor bütün vücudu oynuyordu, donmuştu....

alışmaya başlayınca kavradım kuşu, yalnız bir sorun vardı ayağı kafesin altından tutunup donmuştu, hafifçe çektim bıraktı kafesi, yüzüne bakamadan poşete koydum lakin poşete koyunca yüzü bana döndü, gözünde ölümü gördüm, kardeşim görmesin diye hemen kapatıp kapadım poşetin ağzını, bilinçsizce eldiveni çıkartıp poşetin içine attım, ölü vücudunun üstüne eldivenin toprak gibi kapandığı aklıma geldi, üzüldüm acaba canı acımış mıdır ki??? ikinci poşetinde üstüne geçirdim içine de koku attım ki olurda çöpçüler geç gelirde kokarsa köpekler kokudan bulamasın diye. çıktım kapıdan elimde ölü kuşumu taşıyan poşetle gittim attım çöpe.

****

yaradılıştan yeteneksiz bir kuştu, uçarken sağa-sola çarpar, paytak paytak yürür, yanına yaklaştığında tedirgin olur kaçacak yer arardı ayrıca tedirgin olduğu kadar da soğuktu, ne bir kere elime ne de omzuma konmuştu. son defa gördüğümde vidaları gevşemiş gibi duran kanatlarıyla 'gideceğim' diyordu bana ' eğer illaha ki gideceksen şimdi git ' dedim,' zira eğer alışırsam çok canım yanar',' peki öyleyse gidiyorum, hoşçakal 'dedi, belki de bu yüzden çok üzülmemiştim gidişine zira henüz alışmamıştım ki ben ona...

****

eve girip odama doğru yol aldım, bir kaç aylık arkadaşının ölüsünü poşete koyarken bizi izleyen beyaz kuşum giderken bıraktığım yerden bana bakarak içi acımışcasına ötüyordu, nerede arkadaşım dercesine ötüyordu, ben alışmamıştım ama o alışmıştı, içim acıdı...